Drie dagen is er goed voorgevoerd. Elke dag zo'n drie kilo. Door weer en wind. Dat boeit me niet. Na een goede voorbereiding heb je recht van spreken.
De jaarlijkse SKP-wedstrijd is aangebroken. Altijd spannend. Vaak lukte het me niet om juist in dat weekend succes te boeken. Ik raak er een beetje van in paniek. Ik ga dingen forceren die ik anders nooit doe. Dat het ook wel eens goed kan uitpakken bewees ik in 2012. De jaren daarna was het kommer en kwel. Toch vindt ik dat 'Team Linkerflanken' niet mag ontbreken. Dit éénmansteam draagt het spiegelkarperproject tenslotte een warm hart toe.
Ook dit jaar kies ik voor een 'alles of niets' stek. In het voorjaar was het daar fantastisch. In het najaar heb ik er geen ervaring. Ik ga voor een echte projectspiegelkarper. Dus niet op een trutputje of een afgesloten plasje. Het wordt het grote en onzekere boezemwater. Dat boezemkarpers azen als kippen is algemeen bekend. De moeilijkheidsgraad zit em in de grootte van het water. Zo zijn er altijd hotspots, en hele stukken water waar nog nooit een karper heeft gezwommen. De hotspots worden de laatste jaren behoorlijk 'gehoerreerd'. Je kan je nog niet met je reet omdraaien, of er staat alweer een nieuwe groene paddestoel.
Daar doe ik niet aan mee. In de rij staan om een vis. Nee, bedankt!
Het eerste uur verstrijkt. De swingers hangen er levensloos bij. Aan het weer kan het niet liggen. Temperatuur, windrichting en luchtdruk zijn dit weekend geen excuses. Ik vis tegen een afgestorven leliebed aan. Er staat een lichte stroming. Ik zie een brasem 'koppeltje duiken'. Beter wordt het niet!
Het tweede uur verstrijkt. Ook het derde uur gaat veel te snel voorbij. Ik piel wat op mijn telefoon. Uit verveling maak ik de coverfoto van dit blog. Het zegt genoeg. De karpers zijn er gewoon niet, althans niet op het boezemgedeelte waar ik zit te vissen. Op zondag keer ik terug met vismaat Marco. We vissen de sessie tegen beter weten in, keurig uit. We eindigen met een blank.
Zo! Een blank! Dat was effies geleden. Ik moet er gewoon aan wennen. Het is wel goed dat het me overkomt. Het ging dit jaar ook allemaal te makkelijk. Even weer met de voetjes op aarde. Des te meer honger naar nieuw en vers karpervlees.
In mijn laatste blog meldde ik al dat ik het najaar moeilijk zou gaan doen. Ik vond het er hoog tijd voor worden. Dit betekende; nieuwe visgronden opzoeken. En dit zijn nou eenmaal niet de makkelijkste is achteraf gebleken. Het seizoen dreigt uit te gaan als een nachtkaars. Te laat opgestart? Te laat gaan ontdekken? Te vroeg? Volgend jaar? Allemaal twijfels en onzekerheid. Het is weer of ik opnieuw ga beginnen.
De eerste week van oktober vier ik samen met vismaat Fons vakantie. We gaan voor groot en moeilijk. We hebben een week de tijd. De omstandigheden zijn tijdens die week super! Een stabiele luchtdruk, wind uit het westen en een milde temperatuur. Aan de eerste vakantiesessie zit één nadeel. We hebben op dit grote water niet voor kunnen voeren vanwege diezelfde SKP-wedstrijd.
Bij aankomst kieperen we er dus maar meteen tien kilo boilies in. We maken er een 'waiting game' van.
Volgens de kenners van dit enorme meer zal de vis vanzelf over de voerstek komen en gaan azen. Zeker bij wind op de kant!
Wind op de kant in oktober. Super!?
De eerste nacht vangt Fons verrassend genoeg meteen een klein spiegeltje en lost hij een vis. Dat zijn goede voortekenen. We voeren er nog maar een aantal kilo's bij. Het weer blijft onveranderd. Een harde wind op de kant, milde temperaturen met af en toe een buitje.
Gedurende de dag zitten we duimen te draaien en spreken de hoop uit voor de tweede nacht. Dat moet toch gaan goedkomen! Nou..., niet dus! Ook de derde dag en nacht levert niets op. Waar zijn die vissen toch? We besluiten om niet verder af te wachten en kiezen met een dagje pauze, een ander water aan te voeren en te bevissen. Over het weer nog steeds geen klagen.
Als vrijdagmiddag het tentenkamp weer aan het volgende water staat, gaat er binnen het uur een hengel af bij Fons. Verrrassend snel! Zo kan het dus ook.
Het is werkelijk een parel van spiegelkarper. Een vis uit duizenden!
Het is tevens het enigste wapenfeit van deze sessie. Daar kan ik de vissen niet de schuld aan geven. Het vissen maakt het door de aanwezigheid van hongerige zoetwaterkreeften en wolhandkrabben zo goed als onmogelijk. Het is in de nacht gewoon niet te doen. Elk half uur eruit om het aas te verversen. Vaak zat er na een half uur al geen boilie meer aan! Niet te doen!
Ik krijg bericht van Rolf. Hij samen met Tsak een flink potje aan het hakken. Het gaat niet om reuzen, maar ze zijn toch lekker bezig. Hij gaat verder op een ander water en bied aan om de stek over te nemen. Ik ben blij met zulke toffe teammatties! Een goedlopende voerstek laten liggen is immers doodzonde. Het komt er nog bij dat ik nu gewoon een karper nodig heb. Het gevoel van drillen! Belangrijk, anders dreigt het een pover najaar te worden. Nogmaals ik klaag niet na afgelopen jaar, maar had iets meer verwacht. Zo gezegd, zo gedaan! De laatste dag zitten we op het 'hak'water van Rolf. Het word een waar visfeestje. Diverse karpers komen er op de kant, waaronder een paar prachtige spiegels en edelschubs.
Zo sluiten we met onderstaande foto's toch nog positief af!
