Allereerst wil ik alle bloggers en lezers een geweldig 2013 wensen, en dat we met z'n allen prachtige mooie vangsten kunnen gaan verwezelijken.
Ik nam vandaag alvast een voorschotje. Ik vraag me nog wel eens af of ik de blog "Linkerflanken Amsterdamse karperavonturen" moet laten heten. Ik woon inmiddels in de polder en vis ook graag op zee. Gelukkig karper ik nog wel in Mokum en omstreken, maar m'n oude liefde roest gewoon niet. Gewoon effe lekker in rustige tijden. Goed, lekker belangrijk! Karperavonturen komen er zeker ook frequent in dit nog prille nieuwe jaar. Hopelijk al aanstaand weekend. Het wintertje wil nog niet echt los komen en de watertemperaturen blijven hangen op een acceptabel niveau. Januariekarperkoorts zit al in het hoofd, en dan moet die mooie en gezellige lente nog beginnen!
Eerst maar een gezelligheidssessietje met vismaat Peter op het NZ-kanaal gevist. Met wat oud en overgebleven zeepieren (waren meer vellen) op hoop van zegen. Het rommelde. Het donderde! Vanaf het begin!
Peet gooit z'n eerste cono in. Twee minuten later word er een zeebaarsje gehaakt. Hier staan we eerst over na te denken. Zeebaars is toch een zomervis? Waar is de Gul?
Geen tijd. Een minuut later schud mijn top hevig en probeer de haak te zetten. Happy new year! Een doublet. Nu ook weer een "zomers" zeebaarsje en een flauwe bot.
Peter vangt een bot. Peter vangt nog een bot, Daarna krijg ik weer een paar rammeltjes en vang een voor mij een bijna uitstervend diersoort. Een heuse Gadus morhua. Ofterwel een kabeljauw. Het beestje is net aan dertig centimeter, en mag dus meten retour.
Gulletjes zien we niet meer. Ik had waarschijnlijk de laatste der Mohikanen.
Met grote regelmaat volgen er aanbeten. Gevolgd door veel missers. Gepluk aan de vellen. Even later word duidelijk om wat het gaat. Een paar mini postzegels van scharren worden er gevangen. Zaak om de hengel in de hand te houden en meteen te rammen op elk tikje.
Peter geconcentreerd en wachtend op elk tikje.
Deze manier werkt. Zo vangen we elk een aantal scharren en botjes. We sluiten deze dag af. Het was meer uitbuiken dan vissen, maar leven was er zeker, al baar ik me zorgen om een vis. Een vis die al voor oorlogen heeft gezorgd. De kabeljauw. Die had er nu gewoon moeten wezen, maar ze zijn er niet. Met hoge watertemperaturen en de overbevissing in het achterhoofd, zie ik een pessimistisch vooruitzicht in voor deze edele vis.
Dus dan maar aankomend weekend karperen. Heb er nu al zin in. Terwijl de meesten de hengels nog in het vet hebben liggen, ga ik alvast een voorschot nemen.
Cheers!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten