Een doorbijtertje...

Tussendoor voeren Marco en ik op een totaal ander stuk boezemwater een tweede stek aan. De afspraak staat om deze om de week een keer af te vissen.
Ook op boezemwater treed dressuur op, iets wat nogal eens word onderschat. Eén sessie dus per week zou op een aangevoerde stek wat leuks moeten opleveren.
Met het vertrouwen zit het wel goed. Een steady zuidwestertje, bewolkt en niet te warm.
Na een uurtje zonder enig teken van leven te hebben waargenomen begin ik al zenuwachtig te worden. Een grote zandschuit komt voorbij. De rigjes lagen "spot on", dus balen dat het zooitje binnengedraaid moet worden. Ik wil immers geen dubbelrun van een vieze ouwe duwbak.
Het water kolkt nog vijf minuten na. Wat is er met het voer gebeurd? De scheepvaart heeft hier een heavy impact op de voerplek. Zoveel is duidelijk.
De rigjes gaan weer te water, net buiten de kolkende massa die zandschuit veroorzaakt heeft. Nog geen kwartier later krijg ik lichte schokjes en mini-piepjes op de rechterhengel. Ik verwacht een bram, todat de lijn richting vaargeul verdwijnd en in rap tempo tot onder de eigen kant komt. Een bak van een schub geeft zich vrijwel direkt over door het kantelen op z'n flank. Het is een echte boezemschub!

                                Schub met karakter

Gezien het formaat van de vis was het een echte puddingdril. Waarschijnlijk niet wetende wat er allemaal gebeurde.
Een week later. Hetzelfde weer, dezelfde stek en voerhoeveelheden. De rig van de rechterhengel ligt vijf meter van de aanbeetplek. Hetzelfde ritueel herhaald zich.
Een zandschuit passeert, de lijnen eruit, de lijnen erin en het kolkende water die de schuit heeft achtergelaten.
Het vervloeken van vrachtboten maakt al gauw plaats voor het bidden van een nieuwe passerende schuit. Ook nu loopt de rechterhengel af. Deze dril is heftig. Diep in de geul en het kenmerkende heen en weer gescheer van de lijn. Ook onder de kant wil deze vis een flink potje zijn best doen. Het is wederom een bak van een schub. Een euforisch gevoel maakt ons meester. Twee keer vissen levert twee boezembakkies op. Door dit blije gevoel is er weinig aandacht aan het uiterlijk voor de vis, behalve dat ie groot is. Als we een half uurtje na de vangst de foto's doorscrollen is er teleurstelling. Het is verdorie dezelfde vis! Best leuk, maar ik haat dubbelen, en dan ook nog op een anoniem stukje boezem. De vis woont er waarschijnlijk en duld geen indringers.

 

 

                               Een prachtige vis . Op de foto ben ik zogenaamd blij.

 De noordenwinden steken weer de kop op. De temperaturen stijgen. Een nieuwe paai zit er aan te komen.
Ik ben ze kwijt. Nu zie ik in diverse slootjes genoeg aktie, maar dit is even op dit moment niet mijn ding. We zoeken vrolijk verder op wateren die meer dan groot zijn. Doorbijten is het devies.....