Medicijnen...

De watertemperatuur is dusdanig gedaald, dat er nu echt sprake is van wintervissen. Russisch roulette met voerhoeveelheden, weinig actie, met donker weg en met donker thuis, prachtige zonsondergangen en een werkelijk verademende rust aan het water. Je zal toch maar die ene winterbak met z'n prachtige winterkleuren... Ik zie de vangst van een winterkarper als een absolute bonus. Misschien niet helemaal de juiste, maar wel een gezonde instelling.

Gelukkig zijn er voldoende medicijnen om de winter door te komen. Zoals jullie weten, mag ik graag in deze tijd van het jaar het "zilte nat" bezoeken.
Sinds dit najaar ben ik daar een beetje op afgestompt.Niet dat de vangsten tegenvallen, integendeel zelfs. Misschien haal ik er gewoon niet meer de "satisfaction" uit.
Op dit moment schakelen veel collega karpervissers over op de snoek. Met grote dobbers en dito voorns stropen ze de vaarten, kanalen en plassen af op zoek naar grote groene krokodillen. Ook een medicijn? Of is het misschien gewoon leuk? Een vraag die ik zelf moest gaan beantwoorden.
Nu "klooide" ik vroeger nog wel es aan met een spinhengeltje, maar ging mijn voorkeur altijd uit naar slanke pennen en kleine visjes, op jacht naar Vadertje Glasoog.

                         Wintervissen heeft wat. Een jagende snoek op het kruispunt.



Sinds anderhalf jaar woon ik middenin een prachtig poldergebied. Het karperbestand is er redelijk, er zwemmen kneiters van zeelten en het snoekbestand is gewoon goed te noemen. Voor mij een makkelijke manier om even een luchtje te scheppen. Gewapend met rugtasje, een paar pluggen, spinners en onthaaktang doe ik vanaf mijn voordeur zevenentwintig stappen tot de waterkant van het eerste slootje. Een thuiswedstrijd, zeg maar.
Na vier worpen is het meteen raak! Het medicijn werkt! Ik vindt dit leuk!

                                          De Husky Jerk zit inmiddels onder de krassen.

Ik wissel de inmiddels aan gort gebeten plug voor een knots van een polderspinner. Ik eindig deze middagkuur met drie snoeken. Het zijn nog niet de grote groene krokodillen, al los ik er ééntje bij de bushalte die de negentig centimeter wel eens gehaald zou kunnen hebben.

Een leuke afleiding in deze "stille" tijd was ook de jaarlijkse spiegelkarperuitzetting van de Amsterdamse Hengelsportvereniging. Hier is al genoeg over geplubliceerd. Een fantastische groep vrijwilligers die elk jaar weer de handen uit de mouwen steken om diverse wateren van spiegelkarpers te voorzien. Het was weer gezellig! Hieronder nog een paar foto's: