De Amazone

De vis verzameld zich voor de langverwachte paai. De zijsloten beginnen nu echt 'hot' te worden. Een paar honderd meter verderop staat een waar kampement aan bivy's. Met snaarstrakke lijnen en op vier meter water vissend. Ik weet gelukkig nu beter.
Het heeft wat moeite gekost, maar gisteren was ik zelden zo blij met een vangst!

Ik zit momenteel in een goede struinmodus. Even de afstandsspullen in een hoek gegooid en de ogen goed de kost gevend. Als je dat doet, maak je leuke, gekke en verrassende dingen mee.
Het is geen visweer. De wind is zwak en draait uit alle hoeken. Er zit weinig beweging in het boezemwater.
De inspiratie was afgelopen weekend zo laag, dat er zelfs geen voerplekje werd aangelegd. Het stille en drukkende weer bied juist daarom wel volop kansen voor wat oppervlakte gepeuter. Ik bezoek een aantal potentiële paaiplekken, veelal helder en visloos. Ik moet dieper en dieper. Ik kom uit bij een natuurgebiedje. Na honderd meter geploeter door brandnetels, bramenstruiken en wat zijslootjes kom ik aan bij een zeer interessant stukje water. Een brede kom met overhangende bomen, een oude schoeiing en wat riet. Dit is het! Diep verscholen in de bosjes en geen last van mensen, of het zou misschien een onontdekte indianenstam moeten zijn! Ik waan me in de Amazone, alleen drukken de bordjes van Landschap Noord-Holland met 'Kwetsbaar natuurgebied' me met de neus op de feiten, dat het echt om Nederland gaat. Geklooi op de vierkante meter dus, en ja, ik heb een grote neus!

Het water is vreemd genoeg kristalhelder. Ik zie vrijwel direct wat wielingen onder de kant. Op nog geen meter afstand kan ik nog net een grote schubkarper en een wat kleinere spiegelkarper langs zien zwemmen. Ik draai een shaggie en zie even later twee kleine schubjes en een koppeltje brasems langskomen. Ik zit op de vis! Echt aasgedrag is er niet waarneembaar.
Ik ben geen kettingroker, maar nadat het peukie uit is, draai ik meteen een nieuwe. Het wemelt hier van de knutten! Binnen een mum heeft m'n voorhoofd een profiel waar de kasseien van Parijs-Roubaix nog een puntje aan kunnen zuigen. Het is hier zonder klamboe bijna niet uit te houden! Toch zet ik door. Ik parkeer m'n fiets horizontaal in de brandnetels en ga met hengel, schepnet en een tasje op weg naar het beoogde doel. Er loopt over één van de zijsloten een grote tak. Ik gooi de spullen naar de overkant en waag een poging. Ik doe één stap en de tak rolt opzij. Mijn rechterschoen staat nu nat en volledig verankerd in de bagger. Daarbij flikker ik automatisch naar voren en beland in de brandnetels en mijn handen belanden op een zacht bedje van bramenstruiken. Dat word weer spoelen vanavond! Ik zit zonder ook maar één seconde gevist te hebben al onder de bulten, bagger en schrammen. Lekker!
Ondertussen beginnen er een paar karpers aan de oppervlakte te happen. Waarschijnlijk zijn de watervlooien hun prooi. Ik korst een korst, en gooi het zaakje een meter achter de twee. De schub heeft het zien neer komen en draait weg. Het beest draait volgens mij een half uur om de korst heen en toont dan pas interesse. Grote gouden lippen omkrullen de korst en slurpen het zaakje naar binnen. Nu ben ik de indiaan, en sta stokstijf te wachten op 'drilhappiness'! De schub heeft voor vijf seconden de korst in de bek, maar er gebeurd niets! Ik wil een lopende lijn! Met een droge en keiharde spuug word het zaakje weggewuifd. Fuck! Gemiste kans!

                                   Hier op het hoekje had ik mijn eerste date!

Even later zie ik de spiegel rustig op half water voorbij komen. Changing plans! Ik pluk een stuk witbrood en maak een ouderwetse pluim die ik om de haak vouw. Ik schat de zwemroute van de spiegel in en gooi in. De vlok dwarrelt keurig dertig centimeter voor de spiegel naar beneden. De vis is getriggerd en pakt het pluimpje meteen. Hetzelfde ritueel als met de schub herhaald zich. Even in de bek, een niet lopende lijn en het bekende, ´zoek het maar uit met je zooitje!´ Gedesillusioneerd taai ik met schrammen en bulten af.

De volgende avond zin ik op wraak. Je moet oppassen dat je dan geen rare dingen gaat doen. Geconcentreerd handelen en wijs nadenken zijn dan de enige sleutel tot succes.
Overdag laat ik alles nog even de revue passeren en denk na over hoe en wat. Ik kom uit bij logische verklaringen. Het omringende water word al jaren zwaar bevist. De vis kent na alle waarschijnlijkheid de klappen van de zweep. Ik doe een risicovolle materiaalwissel. Ik ga voor dunnere lijn. een kleinere haak en ander aas. Heel eigenwijs als ik ben, kies ik niet voor kattenbrokken. Ik ga voor compleet ander brood. Ik zoek brood wat ze niet kunnen weerstaan. Ik kom uit op iets Italiaans. Een Foccacia of zoiets. Het deeg ruikt naar Basilicum en Oregano. Baad het niet dan schaad niet!
Ik ben de volgende avond messcherp! De tak over de zijsloot neem ik uiterst voorzichtig. Dat gaat soepel. Alles word in gereedheid gebracht en tuur de sloot af. Ik zie een paar knollen en meen de spiegel van de afgelopen avond te herkennen.

                                              Mijn onderkomen voor één avond

Er gaat een korst te water. De grote schub van gisteravond zwemt ook weer in de buurt. De Basilicum en Oregano doen zijn werk. De schub zwemt er meteen op af en slurpt de korst naar binnen. Enkele seconden lijken wel minuten te duren. De lijn loopt niet strak. De vlok word wederom uitgespuugd. Later blijkt waarom. Ik heb de haak niet vervangen. Een grote klauwhaak word vervangen door een maatje kleiner.
Het is niet mijn ding, maar het zal geniepiger moeten.
Ik ze de spiegel weer langskomen. Deze begint brutaal op van alles en nog wat te happen. Ik gooi de korst in de buurt.
Een nachtmerrie lijkt zich te voltrekken. Om de hoek van de oude houten schoeiing komt moedereend met vier jonge pullen aangezwommen. Deze storten zich vol op de korst. Ik haal de haak met korst uit het water. Binnensmonds vloek en tier ik. Ik begin te transpireren.Dat trekt de knutjes aan. Bulten, prikken en jeuk. Ik vecht tegen de elementen van dit ogenschijnlijke regenwoud. Het gedoe van de eentjes heeft er voor gezorgd dat de spiegel verder landinwaarts is gezwommen. Ik weet dat het ergens dood loopt.
Ondertussen krijg ik een plaatselijk regenbuitje van schijtende reigers.

                                                      Plaatselijk buitje van reigers

Snel loop ik met mijn kleine bepakking terug over het slootje en gok op het doodlopende stukje sloot.
Het blijkt een goede! De spiegel botst op het doodlopende en heb het idee dat deze niet weet wat die daar eigenlijk doet. Ik pest de spiegel met een langzaam zingende vlok. In het begin is er twijfel. Ik moet vier worpen maken voordat de spiegel uiteindelijk de vlok pakt. Ook nu duurt het onvoorstelbaar lang. De vlok zit tussen de lippen, maar ik sta stokstijf genageld. De vis draait en wil weer terug naar de kom. Ik volg nu alleen nog maar de lijn. Deze loopt mee. Ik twijfel niet en zet de haak. De sloot ontploft!! De slip zingt het uit en ik moet een paar keer flink blokken. Een werkelijke prachtige dril zorgt na vijf minuten voor een luidkeelse YEAH!. Dit voelt als pure victorie! Al die moeite is niet voor niets. Ik stel de camera gauw op en geniet met volle teugen. De Amazone is gewoon puur overleven, doorzetten en uiteindelijk kneiterhard genieten!