Boer met kiespijn...

Dat de laatste sessie een vervolg moest krijgen, leek mij wel duidelijk. De vis lag op het voer en scheten het uit.
Ik plan opnieuw een doordeweeks nachtje. Voor mijn gevoel moet het nu gebeuren. Er is geen weg terug.

Ik voer de stek dagelijks door. Ik blijf voorzichtig met de hoeveelheid. In mijn gedachten wil ik dit het liefst opschroeven, maar ik wil nog iets meer van het bestand te weten te komen.
Een pondje per dag volstaat volgens de laatste statistieken, alleen voer ik nu wat compacter op de productiefste plekjes. Ik wil de stek ook niet dood voeren en vissen. Ik moet me een beetje inhouden.

De weersvoorspelling komt precies goed uit voor mijn vrije dag. Daar moet je een beetje mazzel mee hebben. De herfst heeft lichtjes zijn intrede gedaan, maar het belangrijkste vind ik nu toch wel stabiele lage luchtdruk en wind uit de west. Van de kustregio krijg ik de eerste berichten over steenbolk, wijting en scharvangsten. Een goede graadmeter voor aankomende herfst!

Na een kwartier is het al raak! Dit doet dus voorvoeren. De vis was er al een tijdje aan het snoepen. Het bewijs kreeg ik in de vorm van een ferme straal gele diarree op de mat.

Het is pas kwart over zes in de avond en heb nog een hele nacht voor de boeg. Dat beloofd wat!
Vismaat Marco heeft van mijn escapades gehoord en komt even gezellig buurten. Als verrassing krijg ik een broodje döner. Onder het motto; beter dan een broodje pindakaas. Je zal de energie vannacht nodig hebben!

Ik neem een grote hap. Ik heb honger. Honger van het drillen.
Ik voel dat mijn verwaarloosde kies meteen begint op te spelen. Maandenlang onderdrukt met pijnstillers. Ik heb immers geen tijd voor tandartsonzin. Ik lijk het nu te moeten bekopen.
Tijd om er aandacht aan te schenken krijg ik niet. Daar is weer die heerlijke volle fluiter!
Het begint ook weer eens hard te regenen. Het lijkt wel of de karpers op dit water er een neusje voor hebben. Van de laatste tien vissen, ving ik er immers zeven tijdens een stortbui. Ook weer zo'n leuk weetje. Of ook weer niet. Meestal tijdens een buiig weertype krijg ik de aanbeten tijdens de dreiging of net na de bui. Hier dus niet. Grappig. Ik houd het, op het nog net iets te warme water en het opeens stijgende zuurstofgehalte wat de vis activeert.

De vis, wederom een schub, laat ik even door Marco bewonderen. Deze mag snel weer terug. Het broodje word koud. De hengel laat ik even voor wat het is, maar voer nog wel even gauw veertig bolletjes op de stek.
We keuvelen nog even wat over vrouwen, het slechtspelende Ajax en de dagelijkse beslommeringen op het werk. Zoals alleen mannen dat kunnen.

Het zeurende gevoel aan de kies begint een beetje een kloppend gevoel te worden. Ik laat niets aan Marco blijken. Ik probeer het gevoel te onderdrukken, maar kiespijn doet wat met een mens.

Marco gaat richting huiskamer. Championsleague kijken. Ik werp het rigje weer richting voerplek en wacht af.

De wind zakt eruit en het word helder. De aanbeten die voorheen kort achter elkaar kwamen blijven uit. De twijfel slaat toe. De kiespijn word heviger. Om 22:10 u krijg ik een pracht van een aanbeet. De Delkim kan het bijbehorende geluid maar met moeite produceren, zo hard!
Een lange en prachtige dril volgt. Het is wederom een pracht van een schub. Niet erg gewichtig, maar het schubbenkleed en de puntgave bek, vergoed veel.

Als ik de rig opnieuw inwerp vertrekt de andere hengel. Het gaat toch nog best hard.
Het is een klein schubje. Altijd welkom, maar ik wil meer, ik wil anders. Ik word een beetje hebberig.
Niet zo verwonderlijk in de wetenschap dat de vis gewillig en bereid is om te azen.

Een uurtje later. Ik krijg een naar berichtje via Facebook van mijn moeder. Die stuurt nooit zoveel via het web (vind het al knap dat ze er goed mee kan omgaan). Deze heeft meteen mijn aandacht.
M'n oom is ernstig ziek. Als ik het er één niet gun is het mijn favo-oom wel!
Ik krijg een draaierig gevoel en mijn hoofd is nu een carroussel van emoties. Ik kan een traan niet onderdrukken, net als die verdomde kiespijn overigens.

Een kloppend gevoel in mijn inmiddels appelgrote wang, met dit nare bericht daarbij maakt het dat de zin om verder te vissen er totaal niet meer is.
Wat te doen? Middenin de nacht de boel opruimen vind ik geen optie. Ik kan tot het eerste daglicht toch weinig doen. De tandarts ligt inmiddels ook te snurken.

Ik besluit de hengels eruit te laten en te proberen om er nog een redelijke nachtrust van te maken.
Plots krijg ik een volle run op rechts. Voor heel even ben ik scherp, maar het goede gevoel ontbreekt.
Da's raar drillen, kan ik je vertellen!
De vis, bruut en sterk weet van geen ophouden. Het zal een dik kwartier geduurd hebben totdat ik het net eronder kan schuiven. Even denk ik aan een hele beste karper, maar het valt uiteindelijk nog wel mee. Het is wel een spiegel, maar dat is dan ook het meest positieve.

                                                 Een spiegel zonder gevoelens



De volgende dag is een heftige. Ik word via de tandarts doorverwezen naar de kaakchirurg om de kies te laten verwijderen. Ik heb één zekerheid. Drie dagen yoghurt eten!
S'avonds belt mijn tante. Die stelt me een beetje gerust. Ze zijn er vroeg bij en m'n oom word volgende week geopereerd.

Uiteindelijk kan ik toch tevreden terugkijken op de sessie, al is het wel als een boer met kiespijn.