Op Kousenvoeten...

Ik heb op dit moment een voerplek. Niet zomaar een voerplek.

Ik heb op dit moment een voerplek die gelukt is. Dat is tegenwoordig al heel wat. Maar wanneer is het doel dan bereikt?

Ik kan een heel verhaal gaan ophangen over het nut van voeren, maar daar hebben we denk ik met z'n allen al teveel theorieën en boeken voor verslonden.

Meestal doe ik het vrij simpel. Vissen is tenslotte simpel. Je kan het zelf ingewikkeld maken.
Drie dagen een paar handjes voer strooien en dan afromen. Dat gaat vaak goed, soms ook niet.
Voor mijn gevoel is dit nog steeds instant vissen. Voorvoeren is eigenlijk een heel ander verhaal.

De tijd voor voer is nu! Ook dat ga ik jullie niet uitleggen. Dat snappen jullie ook wel.
Ik ben er dus achtergekomen dat ik bijna al m'n hele leven instant vis! Da's een ontdekking waar ik in eerste instantie best van schrok. Toen ik de vangsten nog eens naliep, was de schrik er ook zo weer vanaf.

Toch moest ik hier een keer vanaf stappen. Gewoon iets anders, iets nieuws. Gewoon een keer een risico nemen, maar dan wel in een 'veilig' jaargetijde.
Ik had het hele jaar al één doel. Ik zou nu voor het 'eggie' gaan voeren. Smijten met kilo's, dagelijks naar het water toe, op de meest rare tijden.

Vijfentwintig kilo voer, tien sessies in twee maanden.

Sessie zeven is inmiddels achter de rug, er is nog acht kilo voer over.
Gemiddeld vang ik per sessie, drie vissen. Het voer word geaccepteerd. Ik sta niet meer te kijken van gele diarree op de onthaakmat.

                           Op dit moment een vrij standaard beeld, na een vangst.

Ik heb gisteren voor de 36e keer gevoerd. Er zit dus ook enige regelmaat in. Volgens mij de belangrijkste schakel!
Een simpel rekensommetje leert dat ik om de vijf dagen een sessie vis. In mijn ogen voer je niet voor niks. Het gaat tenslotte om het vangen en het geeft je een idee over de hoeveelheid vis op de stek.

Goed, mijn eerste echte voercampagne is nu al geslaagd. Ik ben blij met de bevestigingen. De laatste drie sessies word het weer rekenen. De watertemperatuur zal na het weekend gaan dalen, de hoeveelheid voer zal ik minderen. Altijd erg tricky!

Ik dwaal weer eens af. Dit verhaal gaat eigenlijk over een instantsessie tijdens een voerbeurt.
Snapt u em nog?

Gisteren voer ik de stek dus voor de 36e keer aan. Er ligt een vrij weekend in het verschiet. Sessie acht word een gezamenlijke met vismaat Fons. Het moet het hoogtepunt van de voercampagne gaan worden. De weersvoorspellingen zijn niet best, maar het vertrouwen is logischerwijs erg hoog!

Ik ben 'smorgens aan het water. Ik heb een dag vrij en zal gezien de beschikbare tijd, de stek tweemaal aanvoeren. S'morgens een kilo en s'avonds een kilo.
Voor de zekerheid neem ik een penhengel mee.
Ik zal de voorgevoerde stek uiteraard met rust laten.

Op weg naar....op een totaal ander versmald gedeelte van het water zie ik wat golfjes en wielingen tegen de kant. Karper! Ze slurpen wat aan de oppervlakte. Berkenblaadjes, een plastic dopje en wat vers afgemaaid riet verdwijnen in mum van tijd in een paar karperbekken.
Ik heb echter geen oppervlaktespullen bij me. Een lichte penhengel en wat mais voor een toevallige zeelt. Dat was het plan tenminste. Een mooi artikel van Dennis Scherjon in het laatste AHV Vissen Magazine over zeelt, wakkerde de inspiratie voor een zeeltvangst goed aan.

Op deze versmalling van het water is het lastig vissen. Ik moet door een muur van brandnetels heen, onder en boven diverse omgewaaide bomen en takken door en daarbij over een tapijt van sprokkelhout. Één verkeerde stap en de vogel is gevlogen. Ik loop op kousenvoeten door een ogenschijnlijk Scandinavisch bos. Grote groepen jonge berkenboompjes die al in een mooie gele herfsttooi staan.

Krak! Één stap verkeerd.

Al gauw zie ik diverse boeggolven alle kanten opstuiven. Deze vissen zijn duidelijk niet gewend aan menselijke aanwezigheid.
Ik neem de tijd. Voeren kan ook een uurtje later.
Ik schenk een bak koffie in en draai een peuk. Ondertussen voer ik een klein handje mais op een beoogde plek. Ik heb er weinig vertrouwen in, aangezien de vis massaal aan de oppervlak van het water lag te azen. Ik prik drie maiskorrels op de haak en lood de dobber uit. Ik kom niet verder dan vijftig centimeter.

Uit het niets verschijnen er kleine belletjes op het lichtbevoerde maisplekje. Aan de oppervlakte van het water is er geen teken van leven meer te bespeuren.
Ik werp de montage voorzichtig in. Dertig centimeter van de belletjes vandaan.
De belletjes verplaatsen zich richting dobber. Het word nu spannend!

Ik krijg een klein tikje gevolgd door wat gedraai van de dobber. Vervolgens krijg ik een harde tik. Het pennetje is iets gezakt. Ik kan nu alleen nog een rood puntje waarnemen. Ik zit klaar!
Het rode puntje glijd in een schuine en verlossende beweging onderwater. Rammen!

De hengel staat goed krom, de slip zingt, boeggolven komen en verdwijnen en twee geschrokken merels vliegen paniekerig het bos uit. Het is nu één brok geweld.
Ik trek aan het langste eind.  Geen super lange of mooie dril, maar ééntje van kort en heftig. De vis is totaal verrast.
Ik lift het schepnet. Deze staat in een aparte vorm. Deze is echt lang!

Ik handel snel en routinematig. Camera op de banckstick en klikken maar. Wegen doe ik niet meer, of het moet een projectspiegel of iets buitengewoons zijn.
Buitengewoon is het, alleen mist deze vis een buik. ik schat een pond of achtentwintig. Naar de lengte ben ik echter veel nieuwsgieriger.
Ik kom één centimeter te kort voor een meter.

Als ik de vis weer terugzet zie ik een grote kolk onder mijn eigen kant. Alsof er nog ééntje lag te wachten.

Ik denkt dat alles verstoord is, maar die kolk is voor mij het sein om nog een half uurtje verder te vissen. Ik moet nog voeren en heb s'middags zat te doen.
Ik voer weer een klein handje mais op datzelfde plekje.

Twee bakken koffie en vier sigaretten doden de tijd. Het geeft me ook even een moment om te genieten van een prachtig gekleurd herfstbos. Af en toe vliegt er ook zo'n typische herfstgeur door mijn neus.

Het scenario herhaald zich. Weer zie ik een spoor van belletjes wat richting dobber gaat.
Deze vis kent echter geen twijfel. De dobber verdwijnt resoluut en schuin weg in het troebele veenwater. Pats! Hangen!
Ook deze vis weet niet wat er gebeurd. Totaal overrompeld. Een korte maar felle dril om het daarna al gauw op te geven. Het is verdorie een spiegel. Een oudje. Prachtig gekleurd en een vol buikje.

Ik rook nog twee sigaretten en geniet heftig. Wat je tijdens een voerbeurt nog allemaal kan tegenkomen.

Het voer gaat fluitend te water. Ik zie er twee springen.
S'avonds herhaal ik het ritueel. Nu zonder hengel. Het is genoeg. Het is mooi geweest.

Tot vrijdag!