Een (on)bewandeld pad...

Ik vind het spelletje steeds leuker worden. Het spelletje wat karpervissen heet.

Als eerste is er de 'drive' om een vis te vangen. Als goede tweede komt al gauw de manier waarop.
Stiekem kan ik daar nog het meest van genieten. Of het nou om een knolletje van vijf pond of een lekkere dikke dertiger gaat, dat maakt mij niet uit.

Alle wateren moet je op verschillende manieren wegen. Een rivier is nou eenmaal anders dan een parkvijver.
Zo klooi ik op mijn vrije woensdag verder aan. Een groot deel van deze vrije doordeweekse dagen staan in het teken van 'pilot' visserij.
Negen keer niks en misschien een tiende keer raak. Althans, dat hoop ik.
Ondertussen vis ik de weekenden op bekend en beproefd water.

Zo is er een water waar ik elk voorjaar een paar keer vis. Het bestand is spannend. Veel..., nee..., heel veel schubkarper van gemiddeld formaat voeren hier de boventoon.
Het spannende zit hem in de stokoude spiegels.
Nog steeds heb ik het gevoel, dat ik ze nog niet allemaal gevangen heb. Als ik hier ga dubbelen, dan kap ik.
Ik dubbel nog steeds niet, en vis er nu al jaren. Een bijkomende dikke en vette plus is ook het feit dat de schubkarper lekker doorgroeit. Geen vijftien of twintig kilo vissen, maar wel vissen met porem.
Na de method-visserij van afgelopen winter ben ik hier wel weer eens aan toe.

                                Geen bleekscheten, maar roestbruine winterrakkers....

Vanwege de lastige bereikbaarheid is het er goed toeven.
Toch zijn er een aantal stekken waar evengoed met regelmaat gevist word. Helaas zichtbaar door diverse achtergelaten merken bierblikjes en potjes mais.

Ik heb het idee dat de vis deze stekken steeds vaker gaat mijden.
Het springen verraad veel. Zo zag ik vorig jaar een waar springfestijn op een bijna onbereikbaar stuk van het water.
Met dit in het achterhoofd koos ik voor moeilijk.
Ik zal een pad van honderd meter moeten maken door metershoge bramenstruiken en rietkragen, in een bijbehorend moeras. Een moeras waar je eigenlijk net niet kunt lopen. Daarachter lonkt het goud, dat wist ik zeker!

Ik overleg met Fons. Met de auto is geen optie. Het word weer ouderwets met de scooter!

Dat hebben we geweten! Ik rijd tot de ingang van het moeras. De moed of liever gezegd de bagger zakt me tot in de schoenen. We stallen de scooters tussen de bosjes en moeten ongeveer honderd meter, te voet verder.
Het is nauwelijks te doen. Ik hoor een beetje gevloek en getier achter mij. Ik geef er geen gehoor aan. Ik moet en ik zal.
Eenmaal aangekomen, slaak ik een gelukzalige zucht. Het spul zit al onder de bagger en doornen van de bramenstruiken terwijl we nog voor geen meter gevist hebben.

We zijn ook geen achttien meer, en dat hebben we geweten. We schudden een beetje 'nee' tegen elkaar, maar we kunnen er wel om lachen. Waar we vroeger nergens onze handen voor omdraaiden, voelen we nu ineens wat onwillige lichaamsdelen.

Als we eenmaal zitten hebben we een mooi uitzicht op het water. Alles is te overzien en belangrijker; wij blijven ongezien.

De vissen zijn actief vandaag. Een warme zuidwestenwind met een luchttemperatuur van zo'n elf graden doet wonderen in februari. Eigenlijk niet normaal als je er over na denkt. De rayonhoofden horen nu toch te vergaderen?

We zien diverse karpers zwemmen en azen op een stuk van het water waar het niet dieper is dan zo'n dertig centimeter. Bijzonder om te zien in deze tijd van het jaar, maar het valt me de laatste winters steeds meer op. Hoe ondieper, hoe beter! Ook zien we ondertussen diverse karpers springen.

Fons vis één hengel met de method-feeder en één met een snowman. Ik opteer voor een snowman en een wafter. Een kleine pva zakje erbij met wat losse 15 mm bolletjes erbij.
Het duurt een half uur voor dat ik de eerste actie krijg. Een karper verkiest het luchtruim precies boven mijn rig. Verbazingwekkend blijft het daarna stil.
Fons heeft ondertussen al wat meer actie op de method-feeder.
Twee brasems zijn de klos. En dan opeens....een streep! Een heftige run die een grote boeggolf veroorzaakt in het ondiepe water. Tijdens het drillen zien we nog een vis of vier verschrikt wegzwemmen. Ze liggen er massaal.

                                              Warrelig winterschubje voor Fons...


Alsof er een kookwekker onderwater af gaat, vertrekt mijn linkerhengel op de plek waar ik eerder een karper heb zien springen. Ze zijn goed wakker! Een harde run en ondanks het ondiepe water, een gave dril.

In de daaropvolgende drie uur lopen er in totaal nog zes hengels af. Voor een mid-februaridag hebben we niets te klagen.
De schubkarpers zijn mooi op kleur. Het kan altijd slechter!
De gewilde spiegel blijft achterwege. Er is nog een uitdaging over.
Na een klein uurtje geklauter en gezwoeg zitten we weer op het scootertje. Beiden voldaan.
Hier doen we het uiteindelijk voor. Het moet moeilijk, maar het moet wel leuk zijn.
We weten weer waarom we karpervissers zijn. Met die gedachte, is het zo best leuk om een seizoen in te gaan met mooie karperavonturen in het verschiet!