Een èchte karper!...

Ik eindigde mijn vorige blog al zoekende naar...
Ik weet de geijkte stekkies, maar in maart komt bij mij altijd een apart fenomeen naar boven. Zoeken naar een goede back-up voor het komende seizoen. Als de stekken niet lopen of bezet zijn, kan ik daar mooi op terugvallen en heb er weer een stek bij. Zo zijn er dus twee nieuwe wateren gevisiteerd, en op één van die wateren heb ik (misschien) teveel verschillende stekken op het oog. Voordeel van het ruime soppie! Jiehoe!!

De voorjaarsstek die ik inmiddels al een aantal jaar bevis, levert mij nu gek genoeg niets tot weinig op. Er is wat veranderd. Ik kan niet echt uitleggen wat, maar er klopt iets niet. Misschien kom ik er later nog terug. Misschien is de uitdaging er vanaf, maar dat beeld heb ik zelf ook nog niet helemaal helder. Enfin, aan vage gevoelens hebben jullie ook niks. Deze stek betreft een makkelijk en goed bezet water, maar goede resultaten blijven tot dusverre uit.
Ik ruil het 'makkelijke' water in voor een stuk moeilijker. Moeilijker, in de zin van vele male hectares water, kilometers lang meanderend door weilanden, een onbekend, maar bijna zeker klein bestand aan karper en op het oog geen echte hotspots. Zoeken naar een oase in de woestijn. Ik vergeet de aantallen. Op dit water ga ik blij zijn van een enkele aanbeet, er dus van uitgaande dat er ook regelmatig geblankt gaat worden. Ik wil (echte) karpers! Al spreek ik voor mezelf. Ieder z'n uitdaging toch?
Ook het lokaliseren van de karper op dit voor mij nieuwe water is lastig. Er staan nog geen leliebedden en de helderheid van het water is goed voor karper, maar moeilijk om ze te spotten. Springers heb ik er nog nooit gezien. Voor paai is het met een watertemperatuur van nog geen tien graden, nog te vroeg.
Ik ga op m'n gevoel af. Afgelopen week kwam ik er haast niet uit. Op het oog teveel stekken. Waar zal ik beginnen? Diep?, Ondiep? Obstakels? Concurrentie? Echt tof om zo een paar avonduurtjes langs een (nieuw) water te scooteren en met jezelf in vergadering te gaan. Ik stop voor een paar overstekende padden. Ik draai een shaggie en werp een hernieuwde blik op het water. Er duikelt een brasem. Ik zie een fuut met een maatse baars omhoog komen. Hmmm... Ik besluit de stek die ik gemakshalve maar even 'De Paddenstek' noem, even grondig te gaan peilen. Overkant, midden, links en rechts. Er komt ondertussen ook een meerkoet tevoorschijn met een flinke kluit mossels in z'n bek. Het beest sleept het hele zaakje de kant op. Waarschijnlijk makkelijker om het kapot te pikken, denk ik. Ik besluit om het geklooi even van wat dichterbij te gaan bekijken. Behalve stukjes zebramossel, ligt er ook een waar kerkhof aan zwanenmossels. Het eerste puzzelstukje is daar! De bodem voelt op een paar plekjes na, knalhard aan. De dieptes variëren van anderhalf tot vier meter. Ik voer licht en verspreid aan. Zowel diep als ondiep. Het word een gokkie, maar op grote wateren moet je deze af en toe durven wagen. Ik bedoel dan niet, om zo maar even ergens te gaan zitten, maar op het gevoel afgaan en het gedane huiswerk, mag dat wel. Ik heb m'n eigen vrijbrief al geschreven. Betekend eigenlijk ook dat er totaal geen vertrouwen is. Aan het aas ligt het niet. Met de Polaris heb ik al op de meeste watertypes en alle jaargetijde, vis gevangen. Het zit hem meer in het onbekende, en mensen zijn vaak nou eenmaal wat terughoudend in iets onbekends. Karper ook, dus vandaar...

                                                           Vertrouwen in m'n aas

Ik ben een keurige leerling. Ik doe mijn huiswerk stipt op tijd. Dat betekend dat ik als basis, drie dagen voorvoer. Ik maak een mixje van vijftien en twintig millimeters, en per voerbeurt gaat er een pondje in de majem. Dit lijkt weinig voor groot water, maar met een onbekend bestand kan ik hier met koude watertemperaturen misschien al een vis bereiken. Forget quantity, get quality!

Afgelopen woensdagochtend. Ik ben vrij en volgens mijn werkschema ben ik deze doordeweekse dag wel vaker vrij. Een mooie dag en manier om de week te breken.
Ik arriveer op de paddenstek. Een echt goede planning qua weer is het niet. Het is min twee graden en er staat een matige noordooster. Niet het meest ideale karperweer. Aan de andere kant; het is zonnig, en daar houden voorjaarskarpers van.
Een beetje trillerig van een haast kinderlijke spanning, prik ik het eerste steuntje de grond in en werp het systeempje richting een taludje, waar de afgelopen drie dagen is gevoerd.
Ik laat de lijn een paar minuten afzinken en hang daarna voorzichtig de waker aan de lijn.Het delkimpalletje gaat op "Switch on".
Ik open de thermos voor mijn dagelijkse dosis cafeïne. Zonder koffie kan ik niet vissen!
Als ik net één slok van mijn Braziliaanse koffie heb genomen, krijgt deze hengel een paar heftige beuken en klinken er zenuwachtige piepen. Wtf?! Nu al een meerkoet op het aas? Zit er zoveel brasem? Begrijpelijke vragen bij het begin van een nieuw project. Het automatisme zit er gelukkig nog in en bedenk me geen moment. De vis (verdomd nog een karper ook) scheert met een noodgang richting vaargeul en gaat op de bodem een beetje nukkig doen. Ik praat een beetje met mezelf. Ik weet niet precies meer waar het over ging, maar ik heb volgens mij 'logische' dingen gezegd als; 'Ik heb verdorie gewoon een karper gehaakt" en "Nu niet verspelen vriend!"
De dril is één van de zenuwachtigste die ik ooit heb gehad. De vis blijft diep en wil nog lang niet naar de kant. De slip tikt rustig door, en zie heel rustig mijn lijn door het water snijden. Vaak zijn dit goede voortekenen. Dan opeens zit ik vast! Als een huis! Ik sta ondertussen te trillen op m'n knieën. Deze Moet hoor!
Ik geef eerst lijn, maar deze loopt niet. Ik verhoog daarna nog een keer de druk. Heel langzaam komt de vis omhoog en zie een groot bellenplakkaat aan de oppervlakte verschijnen. Echter is de vis nog lang niet klaar en heeft een schoeiing gevonden. Ik huppel vrolijk mee. Ik kan de vis door het troebele water nog steeds niet zien. Gemakshalve vergeet ik ook het schepnet. Nu praat ik mezelf moed in en is het geen tijd meer voor spelletjes! Ik verhoog nogmaals de druk. De lijn schiet een paar keer achter de rugvin langs. Ik krijg er een droge keel van en voel opeens m'n hartje op hele andere plaatsen kloppen.
De karper vind het welletjes en gaat "flanken". Het is werkelijk een fantastische schub! Als deze bijna uitgedrild is, kan ik de vis keurig langs de schoeiing terug laveren, richting schepnet.
Ik heb ze wel groter gevangen, maar deze is van hele grote waarde.,en dat is me ook wat waard. Ik bel Marco, die ook een vrije dag heeft, en gelukkig niet zit te vissen. Hij wil met alle plezier foto's komen nemen. Top! Ik zak de vis voor heel even en draai een welverdiende peuk, om daarna nog even alles de revue te laten passeren. Meteen een nog niet te bevatten succes. De tweede hengel lag immers nog in de foudraal.

        Over het algemeen vind ik het gewicht van ondergeschikt belang. Projectspiegels of rariteiten kunnen wel rekenen op belangstelling voor cijfertjes...

Ik kan tussen de mosselstukjes ook restanten Polaris in de bewaarzak waarnemen. De vis heeft waarschijnlijk op het voer gelegen. M'n huiswerk word met een voldoende beloond. We wegen de schub. De Salter geeft een respectabel gewicht aan.  Na de foto's en het terugzetten, worden er twee hengels in gereedheid gebracht en verdwijnen de rigjes richting voerplek. Ik wil meer, maar is dat gerechtvaardigd? Dit water laat niet met zich sollen en tot twee uur s'middags zit ik het uit. Ik krijg geen piep meer. Wel past er weer een puzzelstukje. Tof als die puzzel compleet word! De toekomst zal het leren. Ik voer de stek nu met enige regelmaat aan en hoop snel weer tijd te vinden. Vandaar ook de matige foto's voor plaatsing. Ik wil die puzzel graag zelf oplossen.