Zo dichtbij...

Ik sluip naderbij. De vis hapt er nog steeds lustig op los. Populierenkatjes, vers gemaaid gras en zelfs een tennisbal worden grondig geïnspecteerd aan de oppervlakte. Ik probeer het klauwhaakje door een waardeloos korstje te duwen. Ik moet het doen met tweederangs fabrieksbrood. God, wat een ergernis!
De bakker was al dicht, en kon nog net een armoedig taai en bros stuk stokbrood van de buurtsuper mee grissen. Ik schat de zwemroute van de vis in. Ik werp het korstje zo geruisloos mogelijk in en deze beland precies in de denkbeeldige 'baan'. De karper, een spiegel zwenkt precies de andere kant op.

De ergernis word groter. Een meerkoet heeft de korst ontdekt. Het beest hoeft er maar tegen aan te blazen en deze weekt al los van de haak. Wat een meuk is dat massabrood zeg! De koet doet er zijn voordeel mee.
Een mug prikt precies midden op m'n voorhoofd. Jeuk is erger als pijn! Ik sluip tien meter verder. Overal is er nu activiteit waar te nemen. Ik probeer weer een stukje korstengruis op m'n haak te zetten. M'n linkerhand glijd daardoor precies langs een verse brandnetel. Oei, die tintelt! Zo'n ééntje die je overmorgen nog voelt. Ik schat opnieuw een kans in. Ik kan de karper letterlijk uitkiezen.
Het valt niet mee. Ik ben 'te zwaar' op pad gegaan. Met te zwaar bedoel ik een 2,5 lbs hengel en dertig honderdste schuurbestendig nylon. Niet echt een lekker struinsetje. Het werpt namelijk voor geen meter en oogt stug en lomp. Ik moet hier wel, vanwege palen, mosselen, fietswrakken en andere meuk waar Mokum mee vol ligt. Ik heb geen andere keuze. Of misschien toch ook wel. Dat is wegwezen en nooit meer terugkomen! Dat is echter op deze prachtige voorjaarsavond geen optie. De verleiding is te groot en de honger naar een dril moet gestild worden. Dat moet wel zo veilig en verantwoord mogelijk. Zo heb ik al heel wat karperholen links laten liggen omdat het gewoonweg echt niet kon. Kwestie van inschatten betreft drilmogelijkheden en vluchtroutes.

Inmiddels is het korstje op de haak gefrommeld. Deze beland een meter voor een een groepje karpers. Twee projectspiegeltjes haal ik er duidelijk uit en zwemmen samen op met een massieve zwaarlijvige schub. Ik zie wel. Ik wil actie! Het korstje drijft door de wielingen nu onder de oppervlaktedrap. Twee goudgele lippen doorklieven de drap en slurpen rustig door. Ik vis nu op de lijn. M'n hartslag word heviger en klapt ver door tot in m'n keel.
De lijn vertoond schokjes en valt weer stil. Is de korst gepakt? Vanuit mijn rechter ooghoek zie ik een hele beste spiegelkarper tot kort onder de kant komen. Zo dichtbij, maar ook zo ver weg.
De lijn beweegt weer en begint nu te in rap tempo te lopen. Ik sla hard en stevig aan. In het luchtledige welteverstaan.  Dit gaat niet goed. Terwijl ik het zo goed weet. Dat klinkt een beetje arrogant, maar ik weet dat het gewoon kan, dat het gewoon moet. Ik pak een stuk minder oud korstje brood en wikkel de lijn daar twee keer omheen, voordat ik er een haak in steek. Voor een beetje meer houvast. Het hele schouwspel herhaald zich. Ik zie weer drie karpers mijn kant op komen zwemmen en schat de zwemroute in. De korst valt perfect en een kleine projectspiegel toont meteen interesse. De lippen omvouwen vrijwel meteen de korst en deze word rechtstandig naar beneden getrokken. Ik wacht met slaan. Ook nu vertoond de lijn schokjes. Ik sta te wachten als een reiger voor zijn prooi. De lijn glijd nu soepeltjes over het oppervlak. Ik sla. Hangen! De lompe 2,5 lb-er buigt heftig door. De slip zingt het uit. Het is een kleine projectspiegel. Wat zijn deze beesten ongelofelijk sterk! Ik moet de handrem er een paar keer flink opzetten. De dril verloopt verder uit het boekje.
Er worden wat foto's van de linkerflank gemaakt. Het is inmiddels donker. De avond valt over Mokum. Zingende merels maken plaats voor luidruchtige hangjeugd en gillende sirenes. Het was een avondje vol entertainment.
Dan maar geen Championsleague...