Bucket challenge...

De "Ice bucket challenge" is hot op 't moment. Niets mis mee overigens. Geweldig initiatief! Het is voor het goede doel, tegen een vreselijke spierziekte.
Ik ben altijd een beetje huiverig voor dit soort dingen. Kuddegedrag past niet in m'n straatje. Daar heeft het goede doel trouwens niets mee te maken. Zo kan ik nog tweehonderd andere vreselijke ziektes opnoemen. Om maar meteen duidelijk te maken, ik doneer! Drie doelen. Het KWF kankerfonds, een stichting voor nabestaanden die hun naasten zijn verloren bij een verkeersongeluk en de hartstichting. Waarom? Makkelijk. Ik heb er in mijn directe omgeving mee te maken gehad.
Goed is dat ook weer opgehelderd. Vissen met die hap!

Toch heb ik de afgelopen weken, stiekem een kleine bucket challenge uitgevoerd. Da's waarschijnlijk ook de reden dat ik nu met een soort van longpleurisje  thuis op de bank zit. Vandaar mijn nieuwe relaas over een heftige sessie. Ram je mee?

Het weer is te goed. De boezem is niet voor gelukszoekers en mooi weer vissers. Geen visserij voor hoop. Hier word de harde waarheid in je gezicht gedonderd.  Het gaat hier hard tegen hard. De 'pussy's ' blijven nu thuis. Wij weten beter.

Bertha raast over het land. De zomer heeft een koekje van eigen deeg gekregen. De pleziervaart kennelijk ook. Het is eindelijk een keertje rustig. Drie dagen heftig voeren en dan ongenadig klatsen. Een ouderwets recept wat nog steeds op z'n tijd werkt. Op z'n tijd inderdaad. De boezem zal altijd een grillig stukje water blijven.
Na een uurtje slaat de vertwijfeling toe. Zitten ze er wel? Komen ze nog? Aan het weer kan het niet liggen.

                Twijfel maakt zich over Fons meester.

Dan om half tien. Plots, uit het niets! De swinger van Fons knalt hard tegen de blank. De top gaat krom en Fons glijd richting hengel.  De vis word bruut geblokt. Het zal hier wel moeten, gezien alle obstakels. De vis krijgt hoogstens een metertje speling door de rek in de nylon.

    Bruut blokken is hier het devies. Slip dicht, baitrunner dicht en de hengel krom tot aan het handvat.

De vis zwemt rustig richting vaargeul. De slip kan iets losser. Deze tikt rustig door. Kenmerkende dril van een boezembeer. De vis blijft voorlopig diep en kan langzaam richting de kant worden gedirigeerd. Nog steeds diep. Bellen. Nog meer bellen. Grote en kleine bellen. Ik pak het schepnet en kijk. Er word niets gezegd. Alleen het zingen van de lijn door de harde wind is nog te horen. Zelfs de meerkoeten zijn onder de indruk. Er is geen gekef te horen in de wijde omtrek. Dan is het over. De vis (een hele beste schub) geeft zich over, en flankt een meter voor het netkoord. Ik twijfel geen moment. Ik schuif het net onder de schub en hef. Luide triomfantelijke kreten en boksende vuistjes. Yes!!

De vis maakt indruk. Deze moeten we maar even wegen, meten en fotograferen. Ik loop naar m'n vistas voor het nodige gereedschap. Onderweg hoor ik een kreet van Fons. Iets van; 'Jij!', Die top!. Run!"

Ik weet genoeg. Die taal verstaan wij elkaar wel. Fons zorgt voor de schub en nu kan voor mij het feest beginnen. De dril is net zo heftig. De vissen zijn loeisterk op  het moment! De dril verloopt gladjes, maar ben ook een poosje bezig. Ondertussen zakt Fons voor even de schub. Het welzijn van de vis gaat altijd voor, maar voor zo'n speciaal moment komt er wel een bewaarzak aan te pas. De vis (een hele beste spiegel) word ook geland.

We staan elkaar een beetje verbaasd aan te kijken en met de handen in het haar. Twee vissen, twee giganten. Binnen vijf minuten. Wat nu?
Hier willen we mooie foto's en wat filmmateriaal van hebben. We denken even na over hoe en wat. Ik beslis.
Ik zak de spiegel, en deze hangt nu gebroederlijk met z'n boezemcollega in het vrije water.

Ik bedenk wat. Collegablogger en karpervisser Sander Kunst woont in de buurt. We plegen een belletje en leggen het verhaal uit. De beste man bedenkt zich geen moment en is al onderweg voordat ik ophang. Topgozer! Niet het meest uitnodigende weer en tijdstip, om voor even je gezinnetje te verlaten en even bij een paar leipo's, een shotje van wat visjes te komen nemen.

Een stief kwartier later is ie er al samen met z'n zoontje. Die wil de visjes nog een kusje geven. Wel, dat kan hoor! Het is een mooi moment. Waarom mooi?

Sander is een collegavisser en een eigenlijke concurrent. Alleen zien we dat niet zo. Delen met lotgenoten is het leukste wat er is! We zitten elkaar nooit in de weg. Goed, genoeg veren in z'n reet! Laat die camera maar klikken!

De vissen geven we de vrijheid. Handen worden geschud. Er word een meervaldate gepland, maar we zijn druk. Druk met ons eigen leventje, ons eigen visserijtje. We nemen afscheid en wensen elkaar 'vangze'.
Het is eigenlijk ook meteen af, zo. We nemen thuis nog een biertje. Fons draait z'n andere hengel binnen. Ik wil dat ook doen.

Ik wil dat ook doen..... In slomo graag!...Ik wil...dat...ook...doen!!! Pieeeepderpeeep!

Dat komt een keertje mooi uit! Beetje decadent wel! Top!

Ik denk te gemakkelijk, want het gaat te gemakkelijk. Ik pak de hengel rustig op. Fout!
De vis is boos! Heel boos zelfs! Onderschatting is altijd fout.  Ik loop naar achteren met de slip potdicht. Wie is hier de baas! Vandaag ben ik dat voor even toevallig, gevinde vriend!

Dit voelt opnieuw goed aan. "Substantieel" zoals vismaat Peter dit zo mooi droog kan zeggen.
Als ik na een minuut of vijf, de vis voor het eerst aan het wateroppervlak kan bewonderen, zwijgt alles voor even. Deze sessie is af, gaat het boek in en dat boek gaat ook gauw weer dicht. Koesteren.

Geen woorden. Alleen maar blij. Met goud omringd.

Een week later staat er een meneer voor m'n deur. Met een groen blik. Met daarop zo'n rode krab. Ik doneer. Er zijn nog steeds belangrijkere dingen in het leven.