Geen glazen bol...

Ik eindigde de afgelopen blog met een golf aan optimisme. Er zou geramd gaan worden. De herfst was op volle stoom. Theorieën zouden om zeep geholpen worden.
Oke, de herfst komt op gang, met de vangsten gaat het meer dan voorspoedig, maar die theorieën?

Marco is een goede vriend. Een karpervisser in hart en nieren. Zo één die ik niet veel meer tegenkom. Door allerlei randzaken is het er dit jaar amper van gekomen om samen een sessie te prikken.
Een telefoontje van afgelopen week was genoeg om een wat serieus visserijtje te bewerkstelligen.
Het gaat of liever gezegd, het ging om een theorie.

Theorieën zijn onlosmakelijk met het karpervissen verbonden. Elke karpervisser heeft er wel één.
Is het de wind? Is het de voertactiek? Moet het bewolkt zijn? Moeten ze springen? Watertemperatuur?
Zo maar een een greep uit een paar populaire.
Alles staat of valt met elkaar.

                    Dreigend weertype met harde zuidwesten wind. Altijd bingo!


De afgelopen twee jaar hadden Marco en ik een interessant watertje op het oog. Zwaar bevist, dat wel. Door die hoge lijndruk wisten we dat het er moeilijk ging worden, (wat al een uitdaging op zich is) maar daardoor kregen we ook een aardige indicatie van het bestand wat er zwom. Het gemiddelde lag hier boven de twintig pond en er zwommen plaatjes van spiegels. Die spiegels hadden daar ook een respectabel gewicht bij.

Voorjaar 2013:

We maken een verkenningsrondje. Gewoon even een frisse neus halen en wat sfeer proeven.
De ellende begint al vrij snel. Na zo'n honderd meter vind ik een dooie spiegel. Het is ook nog eens een projecter. Nooit leuk om te zien.
Twee stappen later vind Marco ook een dooie. Een oude Valkenswaarder. Balen dit!

We lopen verder en komen een hele trits schubkarpers tegen. Dood welteverstaan. Niet groot, maar wel dood!
Opvallend is het geschatte gewicht. Niets boven de twintig pond, maar allemaal in de torpedoklasse, tussen de vijftien en achttien pond in.
We vinden er een stuk of veertig. De moed zakt ons in de schoenen.
Het Waterschap en Gemeente word gebeld voor een vriendelijk verzoek voor verwijdering. De stank is niet te harden. Oorzaak? Ik ben geen bioloog!

We laten het water meteen links liggen, als Marco van een bevriende viscollega hoort, dat er daarna nog twee rolcontainers met vis is geruimd. Volgens hem zaten daar ook een paar (niet meer zo mooie) Valkenswaarders bij. Een serieuze sterfte dus! Althans, dat is de theorie.

Op één of andere gekke manier blijft het water toch trekken. De natuur omheen is er prachtig! De visserij is daarna ook erg druk. Iets heel anders dan mijn boezemvisserij, maar mijn gedachte van het vissen op dressuurwateren hield mij bezig. Ik zou er een betere visser van moeten worden. Toevalligheden kunnen uitsluiten. Iets wat mij later op de boezem misschien wel van pas zou kunnen komen.
Later in het jaar bereiken mij nog twee berichten van sterfte op het water. Als ik ter plekke kom, zet ik meteen een streep over dit water. Dit gaat em gewoon niet worden!
Ik tel een stuk of twintig dode schubs en één forse spiegel die de dertig pond zeker gehaald had. Daarbij ziet het water er troosteloos uit. Een dikke laag met groene brei en tel drie kampementen van vier bivy's.
Ik heb een stek aan het lopen, dus 'what the f**k!' Hier zie je mij nooit meer!

Najaar 2014:

Ik krijg een telefoontje van Marco. Het gaat zoals altijd over Ajax, aankoopbeleid en de Franse Ligue 2. Marco en ik zijn ook voetballiefhebber, vandaar.
"Ik heb vandaag wat moois gezien pik!' Vertel gozer! 'Ik heb vandaag een vis of acht zien springen op dat kansloze water. Zaten echt beren van vissen bij! Zeker drie van boven de dertig!' Je hebt teveel wijn gedronken man!
'Nee serieus man! Heb meteen gevoerd en een uurtje of drie de dag daarna gevist. Meteen een mooie schub van drieëntwintig pond!' Zit er niks in je wijn? Ik maak me een beetje zorgen om je!
'Het is opeens een ander water geworden pik!'  Het is zeker paars van kleur geworden, man!

Vol ongeloof hoor ik zijn belevenis aan. Een slimme zet. Visueel inspringen en theorieën aan diggelen vissen. Sorry, ik heb ook geen glazen bol!

Er word een sessie gepland. Ik schuif aan. Marco voert. Ik vind op het moment alles best. Ik heb nog drie leuke alternatieven, waar ik al een hele serie wist te rammen. Toch is de interesse snel gewekt.
Waar hebben we de plank mis geslagen? Het was immers na al die dode vissen en 'blauwalgneuk' een vrij kansloos verhaal. Het bestand was toch dood?

We zitten. Eerst een peuk en een bak koffie. Heerlijk! De zuidwester blaast als een gelukzalige rollercoaster over het water. Een buitje erbij voor de verandering. De stek word omgedoopt tot 'Het Mangrovewoud'. Ik vind het prachtig om tussen sprokkelhout te mogen vissen!
Het water ziet er inderdaad 'anders' uit. Mooi, gezond en gekleurd veenwater.
Theorieën worden onder de loep genomen. Stel dat het bestand achthonderd vissen was geweest? Hoeveel zitten er dan nu nog op? Hoeveel dooie hebben we geteld en van horen zeggen?
We komen tot een goede driehonderd vissen. Dan hebben we onszelf nog aardig ingedekt!
Een makkelijke aftreksom maakt dan, dat er nog genoeg op zou moeten zitten. De sterkste overleven tenslotte. Altijd! Inschattingsfoutje? Nooit over nagedacht. Fout! Heel fout!

Na een uur krijgt Marco een plotse run! Verbazing alom van mijn kant. Huh? Is dit gewoon karper?
Jazeker! En Cobus staat gewoon lekker te drillen! Het is een prachtig edelschubje.

                   Hier zwom toch geen vis meer? Resultaat; puntgaaf edelschuppie.


Oke! De eerste is over de dam. De dam van twijfel, onzekerheid en uiteindelijk realiteit.
We zien ondertussen een aantal vissen springen op links. Tof! Het leeft hier!
Ik zit op rechts. Op rechts loopt de bodem vrij rap op en is deze zacht. Ik zie geen springer.
'De vis komt van links aanzwemmen gab! Dan vissen we toch run om run! Goed plan!'
KLABAF! Klabberdeklabberdeblaf! Een springer. Een zekere dertiger! Op rechts. Sorry! Ik heb ook geen glazen bol.

Een half uur later gilt Marco's beetmelder na twijfel over een volgende run, het nogmaals uit. Ik weiger de hengel te pakken. Ga ze vangen man! Trek die put leeg! Marco staat te genieten. Ik geniet zo nog veel harder. Hij heeft het tenslotte allemaal zelf afgedwongen. Zelf ontdekt. Rammen dan kerel!

                                                      Pracht van een schub!


Een half uur na dit geweld zitten we weer te tobben. Zou het een ochtend of een nachtwater zijn?
Erg veel twijfel is er niet, na een volle fluiter op de stok in het midden! Ik moet de hengel pakken.
Het scheert alle kanten op. Het lijkt wel een makreel!
De twintig pond haalt ie lange na niet, maar ik ben verdomd blij. Heel blij! Een mijlpaal bereikt, en dat met twaalf pond in de klauwtjes! Sorry! Ik heb ook geen glazen bol...