De ijsbaan...

Het dooit. Het dooit als een malle! Best wel kut voor de schaatsliefhebbers! Ik ruik m'n kans. Waar dooi is, is water!
De haken zijn geslepen, de schaatsen in het vet. Anyway. 'T is januari. Ik moet en zal naar de ijsbaan.

Ik peins. Een wak in Thialf is geen optie. Het karperbestand is er voor zover ik weet, nihil. Andere kunstijsbanen zijn volgens mij ook best taai op dit moment.
Misschien een natuurijsbaan? Er begint een belletje te rinkelen in de bovenkamer.
Nederland is talrijk aan kleine en middelgrote natuurijsbanen. Vaak gecreëerd op weilanden die men laat onderlopen. Om snel te kunnen schaatsen na de eerste serieuze nachtvorsten, zijn deze kunstmatige vijvers vaak niet dieper dan een centimeter of twintig. Deze zijn vaak ook niet echt interessant te noemen. Als het voorjaar weer in volle gang is, laat men deze vijvers nog even voor wat het is. Het is een fantastisch pierenbadje voor weidevogels. Daarna laat men het water weglopen en lopen er weer koeien. Het water krijgt hier niet de kans om wat op te bouwen.

Toch zijn er in het land ook permanente natuurijsbanen. Vaak laat men deze zoals het is. Er ontstaat vaak een mini-natuurgebiedje. De winter is het (mits het voldoende vriest) voor de schaatser, de zomer is het vaak een verenigingswater van een visclub, een natuurgebied of iets met modelbouw. Een multifunctionele vijver dus. Vaak net iets dieper met voldoende vis. Vis met een functie. Het houd de ijsbaan mooi schoon.

                       IJs en schaatsen, maken plaats voor bagger en vislaarzen!


Zo gedacht, zo gedaan. Ik wist nog wel zo'n ijsbaan. Vismaten Fons en Peter waren hier best voor te porren.

Van het bestand  hadden we geen idee.
Ik besloot het basic te houden. Er ging een method-feeder mee, een blikje mais en wat grondvoer. Voor de zekerheid een potje pop-ups en wat 15 mm boilies.
Het weer was oke. Een prachtig zonnetje, zuidwesterbries met een paar graadjes boven nul.

De eerste twee uur gingen aanbeetloos voorbij. Geen vis op het water te bespeuren.
Zou er überhaupt nog wel vis zitten? Een jaar of vijftien geleden wemelde het ervan. Maar goed, dat is dus vijftien jaar geleden. Ik ben er daarna nooit meer geweest.

Uit het niets krijgt Peter een volle fluiter. Zeldzaam hard voor in de winter!
Het is er één. Een hele echte! Peter is van de nieges af. Zijn eerste van dit jaar. En dat in een ijsbaan!

De vis is niet spectaculair groot. Wel heeft deze prachtige kleuren. Een teken van gezond voedsel in de ijsbaan.

Kort hierna krijg ik ook een harde run om m'n oren. Ik schrik er gewoon van! De koffie vliegt door de lucht en strompel door de bagger naar m'n hengel. Dat levert me nog bijna een enkelbreuk op, als ik met één van m'n laarzen in de bagger blijf hangen.
Het is verdikkeme een brasem. Een hele beste. Deze zal een pond of zeven wel gehaald hebben.

Een kwartiertje later brult er alweer een beetmelder. Wat gaan ze hard hier!
Nu gaat het wel om een karpertje en is ook bij mij de nieges eraf. De eerste van 2015.

 Het is allemaal niet groot, maar we hebben wel wintersport. Kan niet anders op een ijsbaan.

Het bijtuurtje is kennelijk aangebroken. Tussen twee en drie is het zelfs gewoon druk. Peter vangt nummer twee en drie. Ik vang nog maar eens een brasem en Fons mag ook zijn eerste van het jaar vangen.

Het zijn niet de beukers die we voor dit jaar op het oog hebben, maar het indrillen voor het grote werk is nu toch echt begonnen.

Na drieën, is het tevens ook echt gebeurd. De beetmelders zwijgen als het graf. De ijsbaan is weer gewoon een ijsbaan. Of er nooit wat gebeurd is.
Het bestand geeft te denken. Veel en klein.


Dat ik als karpervisser nog plezier mag beleven op een (winterse) ijsbaan. Dat had ik nog nooit durven dromen!