Mokumse klassieker...

De tijd van de voorjaarsklassiekers is weer aangebroken. Milaan-San Remo, De Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix, om zo maar even wat voorbeelden te noemen.
Dit maakt het voor een wielrenner en al zijn fans een bijzondere mooie tijd.

Sinds een aantal jaren zijn er een aantal vrijwilligers van de Amsterdamse Hengelsportvereniging die het voor de karperwedstrijdliefhebber een stuk interessanter maken. De koppelwedstrijd aan de Sloterplas is zo'n befaamde. Deze werd voor dit jaar ingeruild voor de misschien wel nog befaamdere Bosbaan. De Sloterplas komt, in het misschien wel betere najaar aan bod.

De Bosbaan. Hier zijn in het verleden tal van wedstrijden gevist.
Het maakt het dus ook een echte en hopelijk jaarlijks terugkomende klassieker.

Met maar liefst 77 aanmeldingen werd al meteen duidelijk dat karpervissend Amsterdam en soms ver daar buiten, 'alive and kicking' is. Zelfs elf Poolse deelnemers waren present.
Door de grote opkomst waren er mensen die zich te laat hadden ingeschreven en zo de boot misliepen.

Een drukte waar ik normaal gesproken nooit op zit te wachten. Voor mij geld; hoe minder mensen hoe beter. Ik ben zelfs een beetje mensenschuw. Met mijn visserij dan...
Ik ben ook geen echte wedstrijdvisser. Ik vis graag tegen mezelf. Dit doe ik met liefde, passie en plezier. Zodra het 'moeten' gaat worden, haak ik af.

Nu is het nooit verkeerd om je prestatie een keer te meten aan anderen, maar bij vissen komen vaak meer factoren om de hoek kijken dan je algehele conditionele gestel.

Je loot een stekje, en daar moet je het dus mee doen. Verkassen is er dus niet bij. Je ben dus al gauw beperkt in je mogelijkheden en ruimte.
Toch vind ik dit weer een uitdaging op zich.

                                    Stek 2. Ik moest het er mee doen...


Na lang aandringen van vismaten Fons en Peter, schreef ik me al mokkend in. Onder het motto; voor de gezelligheid.

Gezellig was het zeker. Ondanks die smerige, hufterige en koude oostenwind was de sfeer meer dan gemoedelijk. Ik kreeg een heerlijke Chinese maaltijd van mijn buurman en met mijn Poolse buurman aan de andere kant kon ik mijn telefoon laten opladen. Geen gezeik met lijnen door elkaar of afgunst.
De sfeer was na verluid langs het hele parcours prima! Zevenenzeventig karpervissers hand in hand. Gelukkig kan het nog in 2015!!

Ik verwachtte er helemaal niets van. Ongeinspireerd werden er twee rigjes ingeslingerd. Voeren is al lang verboden in de Bosbaan, zo ook tijdens de wedstrijd. Pva sticks of zakjes, als strings of feeders mochten wel.
Dan maar een klein pva zakje.
Ééntje op een meter of tien uit de kant. (dat doet namelijk niemand), de andere ging op volle kracht richting overkant.
Om je op die beperkte ruimte dan toch onderscheidend te maken....

Mijn zoon komt op bezoek. Als het om wedstrijdjes gaat is ie altijd te porren om even te kijken. Als fanatiek en talentvol honkbalspeler houd ie wel van een robbertje tactiek. Ik krijg zelfs aanwijzingen, terwijl hij zelf (helaas) niet echt een fanatiek vissertje is. Ik trigger hem aankomende zomer wel met een I-pad en een berg snoep in de tent!

                       Gustavo had zijn camou- hoody al aan. Dat word nog wat.

Ik flans een bakkie noodless in elkaar. De boy heeft honger! In het knusse tentje hebben we het over het aankomende honkbalseizoen en het plannen van een zomerse sessie. Hij wil graag een spiegel vangen. Dat is em nog nooit gelukt. Een leuke target!
Gustavo speelt 'cut the rope' op zijn smartphone. Ik klooi wat aan met mijn gasstelletje.

De wind trekt aan. Het begint smerig koud te worden. Als ik er een hard hoofd in begin te krijgen, krijg ik een paar korte piepjes op mijn rechter stok. De kant hengel.

Even denk ik aan valse windpiepen, maar zie plotseling de swinger gestaag omhoog klimmen en richting de lijningang van de Delkim verdwijnen. De piepjes volgen elkaar nu in rap tempo op.

Verdorie, ik heb gewoon een run!
Ik vlieg de tent uit, Gustavo vol verbazing achterlatend. Ik roep nog van; gas uit!, gas uit!
De dril is ondanks het koude water best heftig. De vis scheert heen en weer en vecht een best potje onder de kant.

Even later kan ik een mooie spiegel netten en bel met een brede grijns de wedstrijdcomissie.
Simon komt al snel aangescheurd met zijn kenmerkende rode Canta. Super snel! Mooi! Zo hoort het te zijn.
De vis word gewogen en er word snel een fotootje genomen.
Een handtekening op het wedstrijdformulier en de vis kan weer terug in zijn element.
Ik blijk de eerste gevangen te hebben en sta dus aan kop. Met nog een volle nacht te gaan, reken ik me zeker niet rijk en deponeer het rigje op hetzelfde plekje, op zoek naar meer.
Het zal toch niet?

     De eerste van de wedstrijd. Een kenmerkende bosbaanspiegel.


Gustavo gaat naar huis. Hij heeft morgen een honkbalwedstrijd. Ik vis het donker in, net zoals mijn 77 medevissers.

In het donker gaat het ondanks de harde wind en kou, helemaal los op het laatste gedeelte van het parcours.
Ik word al snel van de troon gestoten. Bij mij zal het tot het einde angstig stil blijven. Dat is ook vissen.
Vismaat Fons pakt ook zijn visje. We hebben in ieder geval geen nul gevist.

Wil je meer weten over het verloop van deze wedstrijd met bijbehorende vangsten en uitslag?
Dan verwijs ik je graag door naar het derde nummer van het AHV verenigingsblad; VISSEN Magazine.

Het voorjaar wil wel, maar komt nog niet echt op gang. Het is werken voor een vis. Ik vang momenteel wat brasem en blank alsof het m'n lust of  m'n leven is.
Het tij gaat keren. Dat is elk voorjaar zo geweest!

Keep in touch!