Polderprairie....

Iets wat ik al eind vorig jaar voorspelde, is nu al redelijk uitgekomen.
Er worden nieuwe stekken aangeboord. De auto is er. De visgronden worden verlegd.
Rete spannend!
Wel kom ik nu al tot de schokkende conclusie dat ik ga inboeten op mijn vangsten van de afgelopen jaren. Misschien....,want ik ga voor kwaliteit!

Amsterdam en omgeving bevat een hele keur aan prima karperwateren. Op oude stekken kan ik altijd terugvallen. Dat is de investering die zich heeft uitbetaald.
Deze stekken zijn niet onopgemerkt gebleven. Ik merk dat de drukte toeneemt.
Op zich prima. We moeten elkaar een beetje de ruimte gunnen, toch?
Neemt niet weg, er af en toe een kijkje te nemen en een inschatting te maken.
Afgelopen paasdagen was die inschatting gauw gemaakt. Ik telde op 'mijn' visgronden drieëndertig tentjes.

Tijd om nieuwe visgronden te ontdekken.
Ik pak mijn lasso en klim op mijn paard. De wijde wereld in...

Zo word de plaatselijke nachtverblijfpas en drie-hengelvergunning ingewisseld voor een landelijke.
Een simpel hologramstickertje achterop je vispas, en je bent landelijk gedekt. Er gaat een nieuwe wereld voor me open.
Ik neus nu zelfs al rond op cartedepeche.fr voor enkele departementsvergunningen. Wel even andere koek dan het bruggetje en grachtje bij mij om de hoek!
Of dat er dit jaar nog van gaat komen hangt van een aantal factoren af. Nu is mijn leven in balans. Dat kan over twee maandjes weet totaal anders zijn.

Maar goed, we leven nu. Ik start mijn paard en rijd het onbekende tegemoet.

Ik kom in een waar walhalla terecht. Serene rust, Meters brede en goudgele rietkragen met daarachter verscholen blauw en glinsterend nat.
Het water knipoogt naar me. Er word serieus met me geflirt. Ik word ter plekke gewoon versierd!
Het water nodigt mij uit voor een date. Ik hap. Ik kan maar moeilijk, mooie verleidingen weerstaan.

Ondanks die eerste overweldigende blik, blijf ik realistisch. Het is de eerste mooie lentedag. Het water ziet er doods uit. De watertemperatuur stemt me hoopvol. Twaalf graden.
Ik loop een rondje, draai een peuk, peins me een breuk, ijsbeer wat en uiteindelijk wint de verleiding het.

Ik vis tegen oude en verdorde lisdodden aan. Door de holle stengels en de zon die daar op schijnt, geven deze warmte af. Komt daar nog bij, dat voor die lisdodden zo'n zestig centimeter water staat met een knalharde bodem.
Het peilwerk is gedaan. Ik maak een hengel in orde. Voer wat Taurusbolletjes en vis met diezelfde Taurus in snowman combinatie. Er gaat een pva zakje bij voor de sier, en schiet er zeven bolletjes bij.
Vrij standaard en niet echt spannend.

Ik denk na over een goede plek voor de tweede hengel. Ik ken het water nog niet, dus dan ga ik maar af op mijn ervaring.
Ik besluit om daar een kanthengel van te maken. Zachte bodem, maar wel tegen een paar losse rietstengels aan.
Het schepnet word in elkaar gezet en draai de Thermos open.
Tijd om een bakkie in te schenken krijg ik niet. Een volle fluiter op de lisdodde hengel!

De hengel gaat tot de sluiting krom, de blank botst tegen de snag-ears aan.
Ik sta vol ongeloof en verstijfd aan de grond genageld. Dan is er het besef. De Thermos krijgt vliegles, en ik pak het nerveuze stuk carbon wat nog tussen de twee bancksticks staat te schudden.

De dril komt in de top-tien allertijden. Serene rust, nieuw water, zonnetje op m'n pan en een bonkende hengeltop. De lasso word een strop.
Ik weet al gauw dat ik met iets groots te maken heb. Je voelt gewoon dat het goed is.

Twintig minuten verstrijken voordat ik een eerste glimp krijg op de vis. Er galmt een YIEHAA!! door de polder. Dit is groot! Dit is lang! Voornamelijk erg lang!

De vis weet van geen ophouden en scheert bijna door mijn lijn van de kanthengel heen. Zo'n tweede hengel ligt dan enorm in de weg.
Het lukt. Ik laveer het net onder de vis en deze neemt weer een spurt. Wel de verkeerde kant op, rechtstreeks het net in. Lekker!
Ik hef en ik til schuin het net naar me toe. Ik zak door m'n knieën en kijk vol in de zon. Geflikt!!....

               Een eerste kennismaking op nieuw water. En dat na vijf minuten!

Ik meet en weeg de vis. Een nieuw persoonlijk record lengte, voor wat het de cijfertjes aangaat.
Ik schiet gauw wat foto's en geniet nog heel lang na.

                Geef de cowboy een paard en trek de wijde wereld in....

Het water heeft niets meer in petto. Waarschijnlijk de enigste vis die er zwemt.
Om half zes s'avonds pak ik pas in. Een kop als een boei, maar wel met een big smile!

Vanmorgen vragen een aantal collega's hoe ik aan die bruine kop kom. Ik lieg over een paar dagen bijkomen in Marbella. Sommige collega's vertel ik het. Die weten wel beter. Ik krijg een knipoog en een klapje op mijn schouder. Die snappen het. Er word verder geen woord over gewisseld, behalve de vraag; wanneer ga je weer?...