Noodweer!...

De afspraak stond al een tijdje. De afspraak met mezelf. De afspraak met een water.



Het bewuste water ken ik al een tijdje. Het is een loeder van een water. Een water die met alle wetten spot. Het knaagt.
Afgelopen voorjaar worden kleine succesjes afgewisseld door grote en vaak onverklaarbare dieptepunten.
Ik kan mezelf beheersen. Ik zoek andere en nieuwe uitdagingen, Het water laat me echter niet los.

Ik heb geen idee wat er zwemt. Dat boeit me ook niet. Eigenlijk boeit het me wel, maar daarom boeit het me niet. Begrijpt u me nog? Hallo? Hallo?....

Het is moeilijk uit te leggen, maar het water slokt me op, en neemt me mee. Ergens in m'n achterhoofd zit dit water. Elke dag weer.

Ik klooi de zomer een beetje door. Juli en augustus waren magertjes. Ik vis wel door, maar ik mis voor me gevoel niet echt veel.

Ik hou vijf kilo scopexjes apart. Ik reserveer ze voor dit water. Ik verwen ze met een plakkerig soakje. Elke dag trek ik de emmer even open. De eerste dagen glimmen ze van geluk. De weken daarop worden ze met de dag doffer. De soak lijkt met de noorderzon vertrokken, maar ik weet wel beter.

Het is tevens een sein. Een sein dat de soak zijn werk heeft gedaan en een sein van moeder natuur.
Ik zie de eerste appelboompjes in het plantsoen bij mij voor de deur verkleuren. Voor de duidelijkheid; dit komt niet door de droogte.

Ik neem een kijkje aan het water. Ik krijg een compleet armada van seinen. Die hou ik nog even voor mezelf. Het heeft in ieder geval niets te maken met aasbellen, springers of draaiers.
Wel zijn het seinen waar ik nerveus van word. Ik moet terug. Ik moet voeren. Niet veel, maar het moet. Drie dagen lang.
Het voorwerk had ik afgelopen winter al gedaan. Geen geklooi en geen tijd voor stekkeuzes.
Tijd om het water eens goed bij de strot te pakken en eens eventjes goed uit te wringen.

De 'r' zit in de maand. Ik voel het. Het kan nu. De kansen nemen per dag toe.
Ik check de weersverwachting. Wind zuidwest tot west en in kracht toenemend. Boven land vrij krachtig, kracht vijf, aan zee hard, kracht zeven. De schaal van Beaufort is mijn weegschaal. Gaan of....gaan!
Er worden zware buien voorspeld. Een klap onweer is niet uitgesloten. Op de geplande visdag kan zelfs in de buien veertig millimeter water naar beneden komen.
Ik bereid me dus goed voor. Een goede plu, stevige haringen en waterdichte kleding.

Het opzetten voor de eerste avondsessie gaat met horten en stoten. Ik weet alles net tussen de buien op te zetten, maar ben ondertussen al redelijk doorweekt. Er zit een klein winkelhaakje in mijn regenjas. Dat krijg je van dat gestruin!

Ik gooi beide rigjes op een harde plaat. Niet ver uit de kant en een metertje diep. Niet spannend, maar voor m'n gevoel trekken de vissen hier vaak overheen. Of ze er ook azen?

Het goede gevoel word al snel versterkt. Een kolos van een schubkarper springt twee meter uit de kant. De vis ligt er!

Na een klein half uurtje krijg ik de verlossende eerste aanbeet. De eerste bevestiging dat ik op het goede spoor zit.

Tijdens het drillen hangt er mist over het water. Mist van een heftige bui die er nu overtrekt.
Ik kan me nergens achter verschuilen. De vis weet van geen ophouden. De regenbui trouwens ook niet. Ik ben nu echt compleet doorweekt.
Ik voel het amper. Ik ga nu harken. Ik voel het.
Langzaam komt mijn salsa weer terug in mijn karpervisserij.

       De eerste van de nieuwe stek. Een beetje bleek en een beetje goud.



Het is een prachtig begin! Twintig pond en een beetje. Verder is de vis opvallend licht van kleur, maar wel puntgaaf. Alsof deze zo vanuit de hemel, in de majem is gevallen.

De overgebleven hengel gaat. Werkelijk als een kogel!
Ook nu moet ik alle zeilen bij zetten. Het begint ondertussen te donderen en te bliksemen. De regenbui tijdens de eerste dril, is nu veranderd in een soort van moesson.

Ik frommel tussen de dril met een jas. Eerst één mouw, de hengel overpakken en dan de andere mouw. Ik word er alleen maar vochtiger van.
Niet zeiken Dres! Beuken is het devies. En wel nu!
Ik net weer een mooie en puntgave schubkarper. De stek loopt als een malle! Ik wil mijn gram halen en daar ben ik nu mee bezig!

                                       Handelen uit noodweer...

                                                   Op het juiste spoor!


Het plan voor deze eerste sessie was twee uurtjes. Twee uurtjes in de avond. Ik heb jullie al eens verteld dat die avondjes niet echt mij ding zijn. Leuk dat de stek dan loopt. Ik ben druk met werk en randzaken, en op deze manier dan toch aan vissen en belangrijker; vangen toekomen.
Ik wil de laatste hengel eruit draaien, maar hier krijg ik geen kans voor. De rest word vanzelf voor me geregeld!

Drie runs, drie vissen. Niet verkeerd toch?!

     
De eerste sessie is meer dan geslaagd! Meer dan ik ooit had verwacht.
Tevens is dit een bevestiging van voeren, grip op het water krijgen, bla, bla, bla...

Ik voer de stek nu trouw elke avond opnieuw aan. Niet veel, maar wel continue. In mijn ogen is dit de kracht van het voeren.
Over drie dagen ga ik er terug. De weersverwachting geeft ongunstig visweer aan.
Zwakke oostenwind en veel zon. Ik plan een nacht.
Een ander tijdstip, andere condities.
De enige manier om van het loeder een moeder te maken.

Ik hou jullie op de hoogte!