De woestijn is vandaag de dag nou niet echt een originele stekbenaming in de karperwereld. Ik heb deze benaming wel vaker voorbij zien komen. Toch gebruik ik deze. Niet origineel, terwijl deze sessie uitblinkt in originaliteit.
Voor het gemak noem ik de stek 'De Woestijn'. Een plek waar je niet dood gevonden wil worden. Daar zijn mooiere plekjes voor. Op het eerste oog ziet het er weinig inspirerend uit. Het lange en grote kanaal is sowieso kaal en saai. De bruggen en gemalen zien er al meteen een stuk gezelliger uit. Deze stekken zijn in deze tijd van het jaar echter geen optie. De bouwvak is begonnen. Bij elke brug waar ik langsrijdt zie ik wel één of meerdere tentjes met toebehoren. De zomervakantie is begonnen en iedereen trekt er op uit. Daar heb ik last van! Ik wil (mits de juiste omstandigheden) ook graag op het kanaal vissen. Het bestand is een vergaarbak. Kleine torpedoschubjes tot grote dikke dames. Van uitzetspiegels tot hele oude 'Valkenswaarders'. Alles is mogelijk.
Ik denk. Ik denk heel hard na. Ik bel vismaat Fons en vertel over mijn plan. Daar is die 'ouwe' nog steeds voor te porren. Op een miezerige donderdagavond tuffen we met de auto langs het kanaal. We rijden in totaal op die avond zo'n slordige tachtig kilometer weg. In de achterbak ligt een peilhengeltje.
We stuiten op een plek die we 'kennen' uit het verleden. Ik geloof dat we hier zo'n vijftien jaar geleden, tientallen keren met de scooter voorbij zijn gereden. Op weg naar verre visgronden. Het zag er toen al een beetje kaal, duister en verlaten uit. We hadden altijd het idee dat er vis te vangen moest zijn. We durften toen gewoon nog niet!
Aanknopingspunten hadden we absoluut niet. Het was op het pure gevoel. Dat gevoel bekruipt je soms aan een water. Jullie zullen het vast wel herkennen. Laat dan je hart gewoon een keer spreken! Je kan alleen maar op je bek gaan. Stel je dan eens voor dat je er nog vis gaat vangen ook! Dat zijn de leukste dingen, in ieder geval mijn beleving dan. We stoppen, we kijken en we peilen. Fons knikt na zijn eerste worp al 'ja'. Het getik op de hengeltop maakt dat ook de mondhoeken gaan krullen en de oogjes gaan glinsteren. Een mosselplaatje op drie meter water, kort onder de kant. We hebben het een keer bij het rechte eind! Verder zijn er geen aanknopingspunten. Geen knikjes, paaltjes of andere dingen in of tegen het water. Een kale en troosteloze kanaalkant.
Ik twijfel geen moment en trek een zak Monster Crab open. Met een flinke klodder aminol er overheen krijgen de boilies een kort vluchtmomentje om overal en nergens in het kanaal te belanden. Het voelt gewoon goed, dus word er meteen stevig gevoerd. Dit doen we twee dagen. Op het kanaal meer dan genoeg. De watertemperatuur is twintig graden en het kanaal stroomt. Als er karper in de buurt zwemt, komen ze het voer ook gauw tegen.
Het weerbericht voor de komende sessie is meer dan gunstig. Een harde westenwind, twintig graden en talrijke buien. Onvervalst zomerweer. Is bijna altijd vangen!
Zo blij als een klein kind! De eerste, acht pond. Deze vis vergeet ik nooit meer!
We zijn geïnstalleerd. Een rig aan de overkant en ééntje onder de eigen kant. Geen rocketscience dus.
De avond valt, de wind neemt toe en de eerste buien vallen. Kort nadat die bui gepasseerd is, is het raak! Aan de overkant. Een strakke run. Meters lijn vliegen van de spoel en de vis scheert veertig meter parallel langs de kanaalkant aan de overzijde. Ik sta te trillen op m'n benen. Je weet nooit wat je eraan hebt hangen. Er komt ook nog de spanning en euforie van die eerste aanbeet bij kijken. Altijd een speciaal moment. Het is een haring. Ik ben er nog nooit zo blij mee geweest!
Er worden vuisten gebokst. We zijn ze op het spoor. Wat is hier nog allemaal mogelijk?
De nacht verloopt rustig. Er gebeurd eigenlijk gewoon niets. Tot het eerste lichtmomentje. Dan gaat het hard! Ik kan het allemaal nauwelijks bevatten. De ene naar de andere run. Waar komen die vissen opeens vandaan? Dat zijn vragen voor later. Ik klets er een mooi serietje uit. Allemaal 20-ers. Wat een drils! Wat een runs!
We vieren een feestje met een caloriearm ontbijtje en laten nog alles even de revue passeren. We kunnen het eigenlijk niet geloven wat er allemaal gebeurd op een op het oog kansloze stek. Dat blijft nog steeds het mooiste van het verhaal.
Er is één minpuntje. Je moet wat te klagen hebben tenslotte. Bij Fons blijven de runs tot dan toe uit. Dit kan verschillende redenen hebben. We houden het er maar op dat de vis van één kant komt aanzwemmen en ik ze opvang. De volgende run is dus voor Fons. Ongeacht welke hengel er vertrekt. Bizar dat we zo al moeten denken, maar dat er nog meer gaat volgen voel ik aan m'n grote teen!
Niet veel later gebeurd het onvermijdelijke als mijn rechter hengel opnieuw van zich laat horen. "Fons, grijp em!". Ook Fons staat nu lekker te drillen. Samen uit, samen thuis.
Ook dit is geen lullig visje. Gewoon weer pure kanaal power in de vorm van een goede 20-er.
En zo is het feestje na amper twaalf uur vissen al compleet. Eigenlijk zijn we al klaar.
Na het heftige uurtje is het gedaan. Het weer klaart op en de wind neemt af. Overdag gebeurd er niets. Een logisch feit. Op dit kanaal heb je beweging nodig!
Nu we er toch zijn, willen we meer. Een beetje hebberig zijn, mag best op z'n tijd. Wat er dan eigenlijk nog ontbreekt is een zware gewichtige vis en/of een spiegelkarper. Die vangen we niet, maar ik voel wel dat deze aanwezig is. Je kan ze gewoon ruiken.
In de namiddag volgt een uurtje gekloot van ons beiden. Tijdens het passeren van twee bootjes krijg ik weer een run. Ik duw de hengeltop onderwater en probeer de vis te blokken die langs de boten scheert. Dat wil je niet! Ik blok met wat ik kan, en dan schiet de haak los. Jammer! Als we nog even staan na te balen zie ik Fons een beetje vreemd fronsen naar zijn linkerhengel. Die ziet er inderdaad een beetje vreemd uit. De hengeltop staat compleet op linksaf, maar voor de rest geen sjoege.
Die goeie ouwe Delkim is er mee opgehouden. Er komt gewoon geen geluid meer uit. Waarschijnlijk heeft het vele hemelwater hier niet goed gedaan. Fons draait de lijn naar binnen en schroeft de reserve beetmelder op de kale bankstick. De vis is dan al gevlogen. Als de duisternis net is ingevallen vangt Fons een prachtige zes ponder. Werkelijk alles kan op het kanaal! Net voor middernacht tijdens een wolkbreuk mag ik weer aan de bak. Compleet doorweekt sta ik weer een fijn potje te genieten. Dit is weer een betere vis! Uiteindelijk moeten we tussen de talrijke buien bijna twee uur wachten voordat we fatsoenlijk foto's kunnen gaan nemen. De vis gaat dan voor even in de sling.
Hierna verloopt het wederom rustig. Er lijkt een vast patroon in de aastijden te zitten, al blijf ik voorzichtig met uitspraken. Het blijft tenslotte vissen. Voorlopig is m'n gevoel goed en ga ik er volle bak op af. Nooit gedacht dat ik in deze tijd van het jaar in de goeie 'vibe' zou zitten. Ik laat het allemaal gebeuren. Het is ondertussen al herfst geworden in Augustus.
De mooie schub in de nacht was misschien een toevalstreffer. Hierna valt het wederom stil tot laat in de ochtend. We zijn zelfs al de spullen bij elkaar aan het zoeken om er een eind aan te breien, tot er wederom een hectisch momentje aanbreekt. Sorry lezers! Het word een beetje een opsomming van aanbeten en vangsten op deze manier, maar zo heb ik deze sessie beleefd.
Vol op het voer!
Bijna gelijkertijd krijg ik op beide hengels een run. We staan beiden te drillen. We kijken elkaar nog maar even aan. Het 'kwajongensgevoel' komt weer even boven. Om deze heerlijke sessie af te sluiten gaan we beiden op de foto. Ondertussen gooi ik de rigs nog maar een keertje in. Het is nooit genoeg! Ik krijg van Fons de bijnaam; Jakhals. Ik zal het ermee moeten doen. Helemaal als één van de hengels nogmaals vertrekt. Een vijftien ponds schubkarper zorgt voor de handtekening aan het einde van de sessie. We hebben een oase gevonden. Een oase in een grote woestijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten