Het is herfst!...

Ik jubel! Diep van binnen, maar ook van buiten! Vandaag, de 21ste is het officieel herfst. Meteorologisch gezien was dat al de eerste van de de maand, maar sinds vandaag officieel. Dat betekend het officiele startsein voor voercampagnes, stekkeuzes en het domweg binnenharken van vette zeugen. Ik ben gisteren nog even naar de kapper geweest. Ik ben er klaar voor!

De coverfoto van dit blog was niet zo moeilijk. Hoe herfstig kan je het hebben?
Vorige week woensdag. Een spannende dag. De dagen ervoor hou ik het weerbericht goed in de gaten. Elke dag die voorbij glijd zie ik het weer op woensdag verslechteren. De dinsdagavond voor de sessie zit ik zelfs hevig te twijfelen of ik überhaupt wel moet gaan. Ik vis namelijk op een stek waar veel bomen aanwezig zijn. De voorspelling luidt; zuidwest tot west, kracht negen, met stoten tot tien. Dat is geen kattenpis!
Ik heb één voordeel. Mocht er een boom gaan vallen, dan waait ie de goede kant op. Het is eigenlijk gekkenwerk en onverantwoord, maar de hunkering naar karper wint het van het verstand.

                                   Goeie kabbel op de kant. Laat die Delkims maar brullen!

Als ik s'morgens aankom, klap ik in no-time de paraplu uit en ram de haringen zo snel en zo diep mogelijk de grond in. Het gaat allemaal maar net. Ik voer meteen wat boilies op de plek. Het waait zo hard dat ik deze met de werppijp twintig meter naar rechts moet mikken om op de stek te doen belanden.
Als ik eenmaal inlig, zit ik onder de paraplu toch wel heerlijk te genieten. Dit zijn weersomstandigheden waar ik zo lang naar uitgekeken heb. Het genieten duurt maar kort of ik maak het juist langer. Het is maar hoe je er tegenaan kijkt. De eerste hengel vertrekt al na vijf minuten. Ik had het al een beetje verwacht, maar het moet eerst nog maar even gebeuren.
Het drillen is gaaf. Met tranende ogen sta ik een fijn potje te worstelen. De golven zijn hoog, de wind is ruig en de lucht gejaagd. Heerlijk! Het scheppen van de vis gaat wat lastig. Ik sta tenslotte tot m'n middel in het water en de wind stuurt mijn schepnet constant de verkeerde kant op. Het is een beetje geklooi, maar het lukt. De schubkarper zat vol op het voer. Een bevestiging van aanwezigheid en aasgedrag. Ik maak er een leuke foto van. Na twee klikken van de camera hoor ik opnieuw een Delkim gillen. De andere hengel. Ik moet even snel schakelen. De karper gaat meteen het schepnet in en onder water. Zo kan het dus, dat ik even later twee schubkarpers in mijn schepnet heb liggen. Wat een gedoe! Het kan ook nooit een keer normaal. Ik maak dan maar even een kort herinneringsmoment op de onthaakmat. De twee vissen mogen meteen weer zwemmen. Die hengels moeten er zo snel mogelijk weer in. Er zwemmen er vast meer dan twee.

                                                                  Binnen tien minuten...

De hengels liggen weer in. Tijd voor een heerlijk warm bakkie koffie. Het eerste kopje is inmiddels koud geworden. Nou, dat feest gaat dus niet door! Tijdens de hectische tien minuten heb ik de Thermos omgegooid met het lipje open natuurlijk. Alle koffie is eruitgelopen. Voor een caffeïneverslaafde als ik, een grote ramp. Terug naar huis is echt geen optie. Ik zal het de rest van de dag moeten doen met een pakkie shag en twee boterhammen met pindakaas.

                                                                              Shit!

Voor de derde vis moet ik een kwartiertje geduld hebben. Deze gaat ook volle bak! De vis lijkt door de storm, compleet los! Ik net een prachtige schubkarper. Lang maar zonder buik. Zo geschiedde kort daarna de coverfoto. Het geeft in mijn ogen de dag perfect weer.
Dit zijn de dagen waarin je een heel water compleet naar je hand kan zetten. De uren die volgen zijn indrukwekkend. Het gaat maar door met de aanbeten. Het is stiekem nog hopen op een speciale karper. Zo´n vis die er maar eens in de zoveel tijd uit komt. Vaak met extreme weersomstandigen zoals deze storm of zelfs met dichte mist lukt dit nog wel eens.
Vorige week woensdag lacht het geluk voor even mijn kant op. Op het hoogtepunt van de storm krijg ik een volle fluiter. Deze is zelfs door de ruige omstandigheden niet te missen. De dril is mooi en lang. Ik zie door de kromming van de hengel al dat het om een betere vis gaat. Het buigt langzaam en diep door. Het is niet van dat felle. Op het moment dat ik de druk op de vis wil vergroten, blijft de hengel akelig krom staan. Ik ben benieuwd. Verras me! Toe dan! Flank dan!
En daar is ze. Een machtige spiegelflank draait voor even langs me en draait terug het troebele water in. De dril is bijna ten einde. Het beest begint bellen te blazen, zoals alleen grote vissen dat kunnen. Ik schep meteen raak. Ik maak gebalde vuisten en hef ze naar de hemel. Ik kraam wat onzin uit. Misschien ken je de scene van Tom Hanks uit Cast away wel. De scene waarin het hem eindelijk lukt om vuur te maken. Zo moet het euforische moment er ongeveer uitgezien hebben. Ik ben er in ieder geval mee in m´n nopjes. De herfst moet dan nog beginnen!

Ik sluit de dag af met het respectabele aantal van zeven vissen. Zoveel had ik er nog nooit in een dagsessie op het bewuste water.
Vandaag is de herfst begonnen, maar lijkt het weer op zomer. De sessie van vorige week lijkt alweer heel ver weg. Ik voer wat en doe maar wat op verschrikkelijk moeilijk water. De aantallen kunnen mij nu even niks meer schelen. Ik hoef tenslotte niets te bewijzen. Vanaf nu word het taai en moeilijk. Ik hoop dat ik in oktober er al een mooi resultaat van kan laten zien. Alles is mogelijk. Het is tenslotte herfst!