Struinen...

 

Ik heb de laatste tijd weinig mogelijkheden gekregen om te vissen. Een gedeelte daarvan heeft met de beschikbare tijd te maken gehad, een ander gedeelte met drukte. Ik ben nu eenmaal een visser die graag anoniem en rustig aan aan het water vertoefd. We duiken dus steeds verder en dieper de bosjes in. De karpervisserij van anno nu, maakt dit steeds een stukje moeilijker. Om de overige vissers te respecteren zoek ik mijn heil naar ogenschijnlijk onbevist en anonieme wateren. Zijn die er tegenwoordig nog? Ik heb werkelijk geen idee. Ik ga maar weer op m'n gevoel af en visiteer deze wateren regelmatig. Zie ik vis? Zie ik vissers? Zo ja qua vis; mooi meegenomen! Zo ja qua vissers; wegwezen!

Ik ben een voerder. Drie dagen minimaal. Het is vast en zeker niet altijd nodig, maar het geeft me nou net dat kleine beetje zelfvertrouwen voorafgaande de sessie. Met alle drukte momenteel aan het water, kan ik dus maar moeilijk mijn ding doen en zoek... 

Ik neem een penhengel mee en bezoek een aantal van deze anonieme watertjes. De penhengel heb ik er een beetje bij voor de sier. Allereerst om de diepte te bepalen en ten tweede heb ik lering getrokken uit het verleden. Het is me te vaak gebeurd dat ik tijdens een rondje rondkijken teveel karper zag en mezelf telkens weer hardop afvroeg waarom ik geen hengel bij me had. 

Dat laatste kwam nu perfect uit. Ik stuitte op een gretig azende karper onder de kant. Golfjes, wielingen, staart boven water en belletjes. Heel veel belletjes! Ik had toen nog geen idee wat ik een paar ogenblikken later op mijn onthaakmaat had liggen. Het verhaal heb ik in mijn directe enthousiasme al op Facebook geschreven, maar voor de 'Facebooklozen' en andere vaste lezers van dit blog verdiend dit verhaal wel een vermelding op Linkerflanken.

Ik hoop me aankomende maand weer met een prachtig avontuur te melden. Er gebeuren dingen op het moment!

*** Struinen ***

De mooiste vissen zwemmen bijna altijd op onbereikbare plekken. Het lijkt wel of ze het er elke keer om doen!
Tot drie keer aan toe, loop ik ongemerkt door een verse haag van brandnetels. Ik vloek wat binnensmonds en krap een flink kwartiertje aan mn kuiten. Terwijl ik krap, steekt een mug mij tussen de knokkel van mijn wijs en middelvinger. Heerlijk plekje!

Even verderop moet ik over een klein hekje met prikkeldraad. Resultaat; een scheur in mijn onderarm. Ik stelp het bloed met de onderkant van m'n t-shirt. Fantastisch! Ik loop,... neen, glijd verder. Hondenstront! Heerlijk!

Eindelijk zie ik mijn kans schoon. Een paar grote gelige en rubberachtige lippen smakken flink in de rondte tussen een lelieveldje. Ik prik een korst op de haak en werp. Althans, dat was de bedoeling. De lijn zit vier keer om de top gedraaid. Hernieuwde poging....

Eindelijk. Ik lig in. Op ongeveer een metertje bij de smakkende lippen vandaan. Deze komen alras dichterbij het broodkorstje. Vanuit mijn linkerooghoek zie ik wat gespetter en hoor ik wat kabaal. Drie kinderen in een rubberen kano. Moeten die na Sesamstraat niet al naar bed? Een flinke kolk en boeggolf tussen het lelieveld. Het heen en weer draaiende en drijvende broodkorstje als stille getuige...

De avond valt. De geur van hondenstront word sterker, de snee in mijn onderarm begint te prikken en één mug zijn er nu driehonderd geworden. Nog één slootje dan!
Ik zie stofwolken en belletjes. Daartussen wappert een oranje staart. Hmm, op de bodem dus! Ik pak een flink stuk brood en knijp het plat rondom de haak. De platte vlok zakt tussen de belletjes. Het duurt precies vier seconden voordat het nylon zich strekt en ik met een diepgebogen hengel sta. Iets doen in vier seconden, waar je eigenlijk al vijf uur naar op zoek was. Het resultaat mag er absoluut zijn, maar het heeft me wel weer wat grijze haren opgeleverd. Wat een gedoe! Maar zo heel af en toe, wel leuk gedoe!