De veenplassen chronicles. Sessie 3.

In mijn laatste blog eindigde ik met een zeelt. Ik had twee sessies op de zorgvuldig uitgekozen stek gevist. De langverwachte lente was nog ver weg, maar gaf al wel zijn eerste signalen af. Paaiende snoekjes, warmere nachttemperaturen en de eerste plonsjes van wat witvis. Die zeelt van de laatste sessie gaf hoop. Je weet dat de kansen dan toenemen, maar er liggen altijd nog ergens addertjes onder het gras.

Ik ben een gezegend mens. In een straal van pak em beet zestig kilometer rondom mijn huis liggen zoveel veenplassen, dat ik ze onmogelijk allemaal kan afvissen. De keuze is reuze. Een voorwaarde is op dit moment voor mij de afstand en de ligging van het water. Ik stel voor om niet langer dan drie kwartier onderweg te zijn voor een voerbeurt. Het leven bevat nog meer dingen dan vissen, zoals werk en opleiding. Voeren doe ik, maar niet veel. Belangrijker is op dit moment de regelmaat. De vissen moeten weten dat er wat te halen valt. En zo voer ik voort en visiteer een aantal wateren om tot een plan te komen. 

Mijn opleiding hakt er momenteel in. In mei heb ik maarliefst vijf examens. Beetje slecht ingepland in een voor mij favoriete vismaand. Het is niet anders. Dat is het leven. Na de eerste twee nachtjes zit ik wel in een soort ritme. Een ritme wat me eigenlijk wel bevalt. Ik kom op een idee om mijn vistijd volledig te benutten. Misschien niet zo effectief, maar uren maken kan ik op deze manier wel, en dat doordeweeks! Best wennen voor iemand die veel het hit-and-run systeem toepast. Zo probeer ik om minimaal één keer per week een nachtje op één van de voerplekken door te brengen. Ik heb het dan wel druk, maar heb nog wel het gevoel dat ik serieus aan het vissen ben. Een bijkomend voordeel is dat je doordeweeks minder concurrentie hebt en de boel beter in de gaten kunt houden.

Ik zal gaan voor kwaliteit in plaats van kwantiteit. Een ontzettende mooie en zware karper kan je seizoen al tot een succes maken, nietwaar?

De derde sessie borduur ik voort op de voorafgaande sessies. Zonde om de stek nu al op te geven. In mijn achterhoofd wist ik al lang dat die voorafgaande sessies vrij kansloos waren. Tijdens de derde sessie keren mijn kansen. Het weer begint nu echt lente-achtig aan te voelen. Vooral de nachttemperatuur maakt een wezenlijk verschil. 

Als ik om half twee s'nachts wakker schrik van een jankende uil, bekruipt mij een gevoel van teleurstelling. De Delkim heeft nog geen teken van leven gegeven. Zelfs geen brasem of zeelt. Het blijft karpervissen. Altijd maar weer die knagende onzekerheid. Ik kan de slaap maar moeilijk vatten. Het laatste vliegtuig van Schiphol stijgt op. Waarschijnlijk een cargo-kist. De wind komt er vandaan. Je kan dat gebulder van een iets te zware 747 nu goed horen.

Dan keert de rust, op een paar kukelende nijlganzen na, terug. Ik hoor in de verte op de plas een luide en doffe klap. Karper? 

Om half zeven doet de zon zijn best om mijn ovaltje binnen te dringen. Ik word wakker met een zuur gevoel in mijn maag. Ze zaten er gewoon niet. Maar waar zitten ze dan wel? Ik wordt er zo onzeker van, dat ik zelfs ga googelen op een eventuele afvissing op de bewuste veenplas. Ik vind niets.

De fluitketel pruttelt op het ritme van de dag. Traag maar gestaag. De wind is gedraaid van west naar zuid-oost. Nooit een echte favoriete windrichting van mij geweest, maar in de lente maakt het allemaal geen bal uit. Zo weet ik nu wel beter. De temperatuur is nu de enige leidraad. En die stijgt alras, deze ochtend! Ik plak er nog een uurtje aan vast. Ik moet kakken! 

Dat krijg je van twee bakken te sterke koffie en drie zware shaggies. Ik bedenk me wat te doen. Inpakken en naar huis, ter plekke of maar even uitstellen. Het word met de billen knijpen als ik plots een streep van een run krijg! De koffie vliegt weer eens door de lucht en sta met m'n benen gekruist een leeuw te temmen. Zo! Die kwam even uit het niets! Wat een run! Wat een dril! De twee karperloze sessies zijn plotsklaps vergeten. Driemaal is dus ook echt scheepsrecht. Ik hou gelukkig het koppie erbij en weet de vis tot tweemaal toe uit de voor de veenplassen typerende elzentakken te houden. Het gaat allemaal goed! Het is een bak van schub! 

                                                De derde sessie. Meteen een goeie!

Ik maak een paar foto's en pak de boel meteen in. Misschien niet de handigste aktie, aangezien er die bewuste ochtend misschien meer in het vat zat. Het word een benauwde autorit naar huis toe. Ik parkeer de auto en ren naar boven. Ik neem plaats op de pot en blik nog even vol tevredenheid terug op een uiteindelijk toch nog geslaagde sessie...