Er weer ingetuind...

"Zijn we er toch weer ingetuind!' 
Eén van de meest bekende frases van sportcommentator Herman Kuiphof tijdens de WK-finale van 1974. Gelukkig heb ik daar toen niet zoveel van mee gekregen. Ik lag nog vrolijk in de wieg met teddyberen te spelen.
Deze frase is bekend geworden vanwege een stukje emotie, de commentator op zich, maar deze zin geeft voornamelijk de knulligheid aan. Iets ontzettend knullig en ook wel iets doms. Ergens niet over nagedacht hebben.


Nederland benutte al na één minuut een penalty van Neeskens. Daarna werd er op knullige wijze van West-Duitsland verloren. Goed, dat is geschiedenis.
Afgelopen vrijdagavond belt vismaat Fons mij op. Dat doen we wel vaker op vrijdagavond. Even de week en de bijkomende voerstrategie doornemend. Soms treffen we elkaar om samen de voerronde te doen en eventuele rariteiten op 'onze' stekken waar te nemen. "We zijn er weer ingetuind Dres!" is de openingszin van Fons. Ik schrik, en vraag om openheid van zaken. "Hebben ze ons weer afgelegd?" is mijn logische respons. "Ik vroeg me vanmiddag af wat al die mobiele snackbarretjes en biertap tenten langs de Amstel deden. " Na een paar regenboogvlaggen verder, was het me wel duidelijk!" 
In drie jaar tijd zijn we er nu twee keer ingetrapt. Vorig jaar hadden we het snel door, en verkaste we naar een saai parkputje.
Maar nu moet de voerplek afgeroomd worden, er is immers een boilie in ontwikkeling en deze zit in een belangrijke testfase. Ik wil daar resultaten van zien! Het word Gaypridevissen 3.0!
Weer niet bij stil gestaan, maar de boezem blijft ons ook zo lonken. Overige details vergeten we dan al snel. Details die op het boezemwater overigens ontzettend belangrijk zijn. Buiten de voerstrategie, toenemende concurrentie en weersomstandigheden zijn er tegenwoordig veel meer dingen om rekening mee te houden. Allereerst is daar de toenemende drukte op het water. Het is tegenwoordig in de mode om een boot te hebben, en dan heb ik het nog geeneens over karpervissers. Recessie of crisis? Daar zie je op het water niets van terug. Elke Jandoedel heeft tegenwoordig een sloep en erger nog; ze denken dat ze met die tobbe nog een aardig robbertje kunnen sturen en de grootste zeeën kunnen bedwingen. Daar schuilt nou juist het gevaar voor overige watersportlieden en sportvissers. De hengeltoppen staan op de kant echt niet meer veilig! Niet relaxed, maar we moeten er wel mee dealen.
Overigens had ik vorig jaar nog een "narrow escape". De delkim brulde op 't moment dat ik liep te bidden dat deze niet af zou gaan. Een file van vijf sloepjes zorgde voor een hachelijke situatie. Ik moest de hengeltop tot de molen onder water steken en de vis rustig uitdrillen om maar niet in contact te komen met één van de sloepen. Ik had het mezelf nooit vergeven als de vis wat was overkomen. Druk gebarend naar de 'kapiteintjes' hielp ook al niet. Als ze de betonning al niet in de gaten kunnen houden, dan valt een zweterig karpervissertje al helemaal niet op. Wonder boven wonder kon ik alsnog een ongeschonden rijenkarper in mijn armen sluiten.
Dat karpers schrikken van langsvarende boten is een fabeltje. Zeker op de boezem. Dat zijn ze gewend. Worden dat er tientallen, dan is er daar volgens mij wel sprake van. Naar mijn idee trekken de karpers zich terug naar rustige oorden zoals onder woonboten en tussen waterlelies.
Gelukkig hebben we nu als geluk bij een ongeluk, voor de vaargeul gekozen. Vijf meter diep en een flauw oplopend taludje naar vier meter diep. Diep genoeg om "veilig" te liggen. De drukte (die zeker komen gaat) wachten we dan wel af. De toploodjes zijn nu mijn beste vriendjes.
De eerste gaypridegangers zijn al vroeg op het water. Het is ook eigenlijk helemaal geen visweer en hebben de blank min of meer al geteld. Het is warm en windstil.  Een tweede in roze uitgedoste sloep passeert. Keiharde dancemuziek uit veel te grote boxen voor het te kleine sloepje. Mensen zwaaien en zijn blij. Gauw doorvaren naar de binnenstad dan maar! Door een in leder getogen sloep worden we warm onthaald. Het regent droplullen op de kant. We hebben ze maar bijgevoerd.

Het voer heeft kennelijk wel z'n werk gedaan. Na een klein half uurtje krijg ik een snaarstrakke oploper. Ik pak de hengel en maak me op voor een mooie dril. Daar is echter geen sprake van. De vis komt als een lam gevochten kabeljauw van de wrakken, omhoog getold. Ik zie in de verte alweer roze glitters aan komen varen en zie de bui al hangen. Ik dril niet meer. Ik laat de vis rustig door de slip heenlopen. Het werkt! De vis zwemt weer rustig naar de diepte en komt met een beetje geluk richting de kant. Daar verhoog ik de druk en is er sprake van drillen onder de top. Dit gaat een minuut of drie zo door, tot dat Fons een prachtige en een strak in het vel getekende spiegel kan scheppen. Toch weer voor elkaar!

                             Strak in het vel met wat boezemkrassen

Na deze vangst volgt al gauw een brasem en bootjesverkeer. Het word ook broeierig warm. De aktiviteit van voornamelijk witvis neemt nu ook vlot af. Te warm, te druk. Een kleine doekje voor het bloeden, maar we zijn er weer ingetuind...