Dood en verderf....

Het method-feederen heb ik al een tijdje achter me gelaten. Een leuke en succesvolle manier van karpervissen in de winter, dat wel!
De wateren die 'liepen' waren ons afgelopen winter weer goed gezind. Het formaat viel tegen. Neemt niet weg dat deze visserij met licht materiaal werkelijk fantastisch is om te doen.

Ik neem nu genoegen met minder.
Nou, dat heb ik geweten! Voor een serieuze karper, moeten er ook serieuze wateren aangepakt worden. Waar het in de zomer al niet makkelijk is, om een karper te vangen, is het in de winter pas echt schrapen. Maar goed, waar een wil is, is een weg. Een gladde weg met hagel, sneeuw en nattigheid. Een goede omschrijving van de laatste twee weken. Een husseltje van winter, herfst en sneeuw. Wind uit alle hoeken en geniepige nachtvorsten.

 

                                                                   Geniepige nachtvorst...

Kortom, ik zit al weken knetterhard te blanken! Ik vind het nog leuk ook!
Elk jaar komt die dip weer voorbij. In deze tijd van het jaar heb ik het lastig.

Toch zit ik op het goede spoor. Neem nou afgelopen zondag.
Op het oog een kansloze koude dag in maart, vis ik samen met vismaat Fons op een grote plas.
Ervaring hebben we hier nauwelijks. Althans in de winter.
De dag ervoor vissen we doelloos op het wijd. Visualiserend op een springer, deponeren we er vier rigjes in de buurt. Allen op verschillende dieptes. Één op twee meter, de andere drie lijnen op drie en vier meter.
De theorie van karper op diep water bij koude omstandigheden, kunnen wederom de prullenbak in.
Hier stap ik echt definitief van af. Na een frisse maar zonnige winterwandeling rondom de plas, weet ik ondertussen wel beter. Fons bewaakt de hengels.

Ik kom bij een ondiepe uitloper van de plas. Deze uitloper komt uit bij een gemaal die weer ingang geeft tot een smalle sloot. Het water lijkt me hier niet echt diep. Het zou me verbazen als een sloot van een meter of vijf breed, vier meter diep is.

Ik spring een meter hoog in de lucht. In de tijd dat ik 'airborne' ben, kijken mijn ogen geconcentreerd naar de overkant van de sloot. De overkant van de sloot bestaat uit een mooie en dichte kant van riet.
Ik land. Als een soort van 'bump' op een net iets te kort landingsbaantje voor een te grote Boeing.
In mijn ooghoeken zie ik vrijwel meteen drie grote boeggolven en grote modderwolken aan de oppervlakte van het water verschijnen. Karper!

Ik overleg met Fons. Ik voer de ingang van de sloot lichtjes aan en trek een klein spoortje van boilies de sloot in. De volgende dag keren we terug.

Zondagochtend is het weer behoorlijk fris, maar het heeft nu amper gevroren. de sloot ligt daarbij ook nog eens in de luwte.
Fons pakt de linkerkant met twee hengeltjes, ik pak de rechterkant.
De eerste twee uur verstrijken geruisloos. Ik vis vandaag met één van de hengels, met een chodrig. Op Carp Zwolle heb ik me misschien iets teveel laten overhalen om deze rig in te zetten.
Ik kan pas over deze rig oordelen, als ik er wat mee vang, nietwaar?
Op de andere hengel gaat een mini-snowman.

                      Zelfgeknoopte chodrigs... Onnatuurlijk in mijn ogen. We gaan het zien!

Dan opeens. Twee piepen, een twijfelende, schokkende hengeltop met een boeggolf!
Ik pak de hengel en dril. Althans dat probeer ik. Het beest is loeisterk en kent maar één richting. De rietkraag.
Achteraf gezien maak ik een enorme blunder. Ik blok. Ik blok hard. Ik blok te hard!
Een losschieter met een kromme haak tot gevolg. Dit is zeker niet de schuld van de haak. Die is niet gemaakt voor obstakels.
Waarom probeer ik een vis te blokken die een dichte rietkraag in wil zwemmen?
Ik ben te gretig, te hebberig. Wat wil je, na een te lange periode van blanken...

Het weer slaat om. Het betrekt en er valt een ferme hagelbui. Dit komt de activiteit in de ondiepe sloot niet ten goede. Het blijkt de enige kans te zijn geweest. Verprutst!
De aanbeet kwam trouwens van de snow-man hengel. Over de chod kan ik dus nog geen mening geven. Daar baalde ik achteraf nog het meest om.

Als ik s'avonds een beetje rozig zit te wezen op de bank, krijg ik een verontrustend app-je van een Patrick. Patrick is mijn collega betreft het monitoren van uitzetspiegels in mijn woonplaats. Een goede zaak om elkaar in goede en slechte tijden op de hoogte te houden. daar draait het spiegelkarperproject tenslotte om en heeft het ook een gerede kans van slagen.
Er drijft een dooie uitzetspiegel vlakbij mijn huis. Ik spring vrijwel meteen de bank uit en ga op onderzoek uit.
Ik vind het arme beestje al vrij snel.
Ik ben een beetje ongerust. Tien meter naar links, drijft er een dode eend. Is er wat aan de hand met het water?
Ik loop alle mogelijke kanten en hoeken af, op zoek naar dode karpers. Gelukkig niets meer te zien. Waarschijnlijk was dit de zwakste spiegel uit het uitzetgroepje.
Ik begon en eindig dus met een dode karper, maar ik ben optimistisch!
Er bouwt zich op dit moment een krachtig bastion aan hogedruk op in onze omgeving.
Nog niet het klassieke lenteweer, maar wel een voorbode. De kansen nemen nu rap toe.
In de volgende blog maar weer levende vissen!