Mollen vangen...

Daar ben ik weer!
Afgelopen maand was ik afwezig. Dat kan goed nieuws of slecht nieuws betekenen.
Ik kan alvast verklappen dat dit heel goed nieuws is! Niet voor mijn trouwe lezers overigens.



Ik houd mijn blog graag actueel. Vangsten van een maand geleden zijn immers verleden tijd. Het gebeurt nu! Nu aan de waterkant! Het is tenslotte juni.

In de bijna een maand afwezigheid, zijn er ontzettend veel dingen gebeurd. Louter positief overigens.
Zonder avontuur geen blog. Teveel avonturen betekend ook geen blog.
Aangezien ik niks wil afraffelen, een kort verslag van zo'n drie weken geleden. Dit is ontzettend niet actueel, maar wil jullie dit avontuur zeker niet onthouden. De blogs zullen nu wel in een rap tempo elkaar opvolgen. Eén groot feest dus!

In mijn laatste blog nam ik jullie mee naar een geweldig bootvisavontuur samen met Chiel en Robin.
Dit smaakte naar meer. Ik beschik helaas niet over zo'n geweldige boot en mijn budget is ook niet toereikend om er even ééntje aan te schaffen.
Ik zocht naar een passende oplossing om dit toch op eigen houtje te kunnen realiseren.

                                                   Primitief maar ook erg effectief...



Nu beschik ik wel over een boot. Een rubberen Kolibri van 2.40m. Niet echt comfortabel om een nachtje op te vertoeven.
Ik bedenk een plannetje.
Wat ik normaal gesproken vanaf de kant in een ochtendje doe, zou ook vanuit een bootje kunnen.
De stek zal wel een meerwaarde moeten hebben. Dit betekende dat de stek aan een aantal eisen zal moeten voldoen.

Zo zou de stek vanaf de kant onbevisbaar moeten zijn, er relatief makkelijk kunnen voeren (vanaf de kant) en er rustig kunnen zitten. Ik ben nou eenmaal behoorlijk vatbaar voor zeeziekte.
In mijn omgeving zijn er gelukkig legio van dit soort plekjes. Vanaf de kant vaak verboden toegang, in het water geen probleem.

De stek had zich ooit wel eens bewezen. Daarover later meer.
Logistiek gezien kon ik de stek makkelijk aanvoeren en was goed bereikbaar. Om te voeren althans.

Ik zal de boot moeten opblazen op een vrij en ruim stukje land die ik uiteindelijk vond op zo'n vijfhonderd meter van de stek vandaan.
Dat betekend wel dat er een stuk geroeid moet worden, maar wel met het minimale aan spullen.
Zo gaan er twee hengels, stormsticks met Delkims, schepnet, onthaakmat, sling en een klein tasje voor wat losse spulletjes en niet geheel onbelangrijk; een thermoskan mee.

Er werd drie dagen voor gevoerd met een diversiteit aan boilies. De Monster Crab & Aminol voor de aantrekkingskracht, de White Monster Crab voor het visuele aspect en de zoetige Scopex voor wat lekkere 'tussendoortjes'.
De weersomstandigheden zaten ook nog eens ontzettend mee. Een zwakke westelijke wind, half bewolkt en niet te warm. Kortom, het vertrouwen was hoog, alleen de onzekerheid ook. Hoe zou ik het er vanaf brengen in zo'n klein bootje?

Het aanmeren ging gesmeerd. Twee touwen aan de oever volstonden om de boot stabiel vast te leggen. Het volgende aspect wat niet geheel onbelangrijk is; het positioneren van de stormsticks en hengels. Nu hoor ik jullie denken dat dit ook op de bootrand kan, maar ik gebruik de rubberen boot tevens om de lijnen uit te varen. De stormsticks moeten dus buiten de boot geplaatst worden. Primitief maar ook erg effectief...

Wat mij meteen ontzettend irriteerde, was het gebrek aan ruimte op zo'n klein rubberen bootje. Alle spullen zitten in de weg! Ik dacht meteen aan het minimaliseren van spullen, alleen zat ik daar nu al ergens in een rietkraag.

Rietkraag! Natuurlijk stommeling!
Ik bedenk me geen moment en pak alle overbodige rommel en maak een plekje aan de kant en tussen het riet. Onzichtbaar voor de buitenwereld. Net als ik overigens.

                                                                    Dumpen die handel!



Inmiddels staan de stormsticks. Maximaal uitgeschoven. Het is iets dieper dan ik dacht onder de kant. Het gaat maar net. Maar net is wel genoeg!
Ik leg de hengels nu rustig op de steunen en voorzie ze één voor één van aas.
Ik vaar de boel om de beurt uit en voor de zekerheid voorzie ik beide lijnen van toplood. De scheepvaart maakt dit noodzakelijk. Wat de scheepvaart betreft valt dit gelukkig mee, maar er zal onbedoeld maar één van je lijnen worden meegenomen. De chaos is dan echt compleet!

Héh, héh! Alles ligt op z'n plek. Het kostte even wat tijd. De routine moet er duidelijk nog in komen. Eindelijk heb ik tijd voor een heerlijke bak koffie en een peuk.
Dit is zwaar genieten! Totaal onzichtbaar voor de buitenwereld doe ik mijn ding.

Na vijf minuten word dit heerlijke momentje bruut verstoord door nog iets veel mooiers! Eén van de Delkims begint te ratelen.
Heel even ben ik verbaasd. Stoot ik met de boot tegen de beetmelders?

De swinger bevestigd iets heel anders. Die staat namelijk strak tegen hengel en beetmelder. Verdorie! Een run!

De dril is werkelijk fantastisch. Dit werkt verrassend goed vanuit het bootje. Gewoon rustig blijven zitten en de hengel het werk laten doen. Het is heel eventjes een gepiel om het schepnet uit de rietkraag te pakken, maar ook dit gaat uiteindelijk goed. Ik schep in één keer raak. Ik kan m'n ogen bijna niet geloven met wat er in het net zit. (Zie de coverfoto)

Tevens voor mij een nieuwe bevestiging. Een bijna onbereikbare en ontoegankelijke stek levert meteen een verrassende vangst op.
Een nieuw probleem dient zich aan. Deze fantastische karper wil ik fotograferen. Een mat/netfoto vind ik echt niet genoeg. Dit avontuur moet met een goede afsluiter op een sprekende plaat gezet worden. Eindelijk weer een goede linkerflank! Daar was de blog tenslotte ooit voor bedoeld.

Ik bedenk me geen moment en pak de retainersling. Wat een uitkomst is dat stuk gereedschap zeg!
Ik zak de vis voor heel even naast de boot om bij te komen en de spullen in gereedheid te brengen.
De visveiligheid staat altijd voorop. Ik wil geen rare en overhaaste dingen doen in een klein rubberbootje. Hoe maak ik nu een goede man/visfoto?

In het kleine bootje gaat dit alleen domweg niet lukken.
Ik neem een resoluut besluit. Ik draai de overgebleven hengel binnen. Ik trek de stormsticks uit de bodem en leg dit alles tussen het riet. Lees; effectieve vistijd was vijf minuten!

De foto zal op de kant genomen moeten worden. Het is de enigste optie. Thuis ga ik verder nadenken om hier een passende oplossing voor dit luxe-probleem te vinden.

Ik maak de retainersling aan de achterkant van de boot vast. Ik leg deze in de lengte. Dit bevorderd de stroomlijn en het komt de vis gek genoeg ten goede. Er stroomt nu voldoende zuurstof door de kieuwen. Ik hoef maar een klein stukje te roeien om een geschikte plek op de kant te vinden.

Ik meer af tegen een weiland. Dit zal vast privéterrein zijn, maar ik neem het risico voor lief.
Ik stel de camera in, leg de mat en een emmer water klaar. Ik wil nu snel handelen. Ik stel de camera in op twintig foto's. Daar zal vast wel een goede tussen zitten.

Daar zal je het gedonder al hebben! Er komt in de verte in rap tempo een tractor aangereden. Ik zit nog geen twee minuten in het weiland en ik ben al gezien in deze Nederlandse woestijn.

Het is de boer en tevens eigenaar van het weiland. Voor dat ik mijn welgemeende excuses tegenover de boer wil gaan maken, steekt deze meteen van wal.
Het is echt zo'n onmiskenbare Nederlandse polderboer. Een veel te dikke buik in een veel te ruime tuinbroek, klompen aan de voeten en een maatste sigaar in één van de mondhoeken.

"Ben je mollen aan het vangen?'' vraagt de boer verrassend. "Uhm, nee meneer, eigenlijk heb ik wat anders gevangen en wil even op uw land een foto van deze vangst maken''.
Ik leg de boer het hele verhaal uit. Hij vind het allemaal reuze interessant.
Hij uit zijn frustratie over eksters. Hij is ook duidelijk op jacht. Het schijnt een plaag te zijn en brengt onder de weidevogels veel schade toe. Zijn gelaatsuitdrukking zegt genoeg.

De boer bied aan om wat foto's te nemen. Ik ben daar niet zo'n fan van. Ik heb in het verleden vaker door voorbijgangers foto's laten nemen. Vaak stond daar alleen een staart op, of was ik compleet onthoofd.
Ik probeer de boer een beetje te coachen en vertel hoe ik de foto graag zou willen hebben, met als achtergrond zijn mooie weiland.
Het word een sprekende foto die eigenlijk niets met het bootavontuur te maken heeft...

      
2001 rijenkarper. Toen uitgezet. Zestien jaar later terug gevangen, ver weg van de uitzetplek




Tot snel! Dat de maand juni het bootvissen mijn visserij zou gaan beheersen kon ik op dat moment nog niet bevroeden.