Van Valkenswaard tot Oost- Duitsland...

Afgelopen weekend. De lange voercampagne begint zijn tol te eisen.
Het word allemaal te gewoon. Goed vangen went nooit, maar de dagelijkse route naar de stek gaat vervelen. Ik zal het hier gaan minderen. Dat kan ook niet anders, gezien de dalende watertemperatuur.
Ik heb verder ook weinig andere winteropties. De hoge frequentie is er in ieder geval vanaf. Weinig maar goed vissen, is het credo! Er wachten ook weer een paar klussen in het huis. Da's voor latere zorg.
Dan nu; op naar het hoogtepunt!

Een beetje zenuwachtig ben ik wel. Wat gebeurd er op een stek die je al meer dan vijfenveertig dagen achtereen hebt aangevoerd?
Is het teveel?Is het te weinig?
Het is een beetje schipperen en kruidenieren. Vooral het koppie erbij houden.
Bij ongunstige weersomstandigheden voer ik minder. Dit maak ik dan weer goed tijdens de zwoele zuidwesters.

Één probleem. Er staat geen zwoele zuidwester. De restanten van orkaan Joachim trekken ten zuiden van ons langs, met als gevolg dat er een stabiele en oostelijke stroming ontstaat. Niet bepaald gunstig herfstweer.
Toch kan het er bij mij niet in, dat de karpers al gestopt zijn met azen. De blaadjes zitten tenslotte nog aan de bomen!

Vismaat Fons ziet het allemaal wat zonniger in. Het vertrouwen is hoog.
Tijdens het schemeren rollen de eerste vissen over de stek. Ze zijn er!
Ik begin het idee te krijgen, dat het een nachtwater betreft. Overdag zie je hier amper een belletje of een kringetje.
Omstreeks een uur of elf, is het eerste schaap over de dam. Altijd belangrijk hier ter plekke.
Ik ben 'over the moon' met m'n zestien pond projectspiegeltje. Verder ben ik blij om weer eens een vis met buikkramp te zien. Het voer doet nog steeds goed zijn werk!

De vis groeit.Niet spectaculair. Vanaf uitzet in 2011 tot nu, is het een schamele drie pond per jaar. Misschien zijn dit wel vissen van de lange adem?

Over lange adem gesproken. Fons zit al een tijdje in de spiegels. Het maakt niet uit waar en hoe, maar er komen verdacht veel spiegels bij hem op de mat. Het zal wel zo'n jaar zijn.
Als Fons om een uur of twee een trage oploper krijgt, weet ik al genoeg.
Het voelt goed. De vis doet nukkig. Voor de zekerheid stapt Fons de boot in. Dat is nog even wennen, zeker in het donker. Ondanks hij dit jaar Abraham zag, drilt ie als een malle. Soepel en smerig goed bezig is de beste man!

Na een klein kwartiertje komt hij rustig terug roeien. Zijn droge gelaatsuitdrukking verraad een hoop. Het zal wel weer een 'speciaaltje' zijn.

En dat is het! Een prachtige Valkenswaarder! Zoals Valkenswaarders moeten zijn. Her en der beschadigingen uit een rijk en ver verleden. Vooral de rafels in de vinnen en staart zijn kenmerkend voor deze vissen.
Navraag bij Joris levert op dat dit komt door de netten uit de Amercentrale. Daar werden deze vissen vroeger opgekweekt. De netten lieten zo af en toe wel een spoortje na.
Deze vis is van een oud bestand. Een taai bestand, gezien de diverse sterfte in het verleden.

                                   Check de buikvin en de staart!

S'nachts moeten we er nog een paar keer uit. Er is kennelijk een kudde schubkarpers neergestreken.
Van vier tot twintig pond. Leuke actie!
Het zorgt ervoor dat we de volgende ochtend een uitslaapmomentje pakken.
Dat word bij Fons nog wel een keertje onderbroken. Om half acht worden we gewekt door een snoeiharde fluiter.
Fons moet wederom de boot in. Deze vis is gek op paaltjes.
Vanwege de boot gaat alles goed, anders had dit wel eens in tranen kunnen eindigen. Voor mij nogmaals de bevestiging om nooit meer aan een voerboot te beginnen.

'Is het wat'? vraag ik aan Fons. Ik krijg een flauw 'mwoah' als antwoord.
'Kom maar op met die spiegel dan!' Fons grijnst wat. Ik weet genoeg.

                                          Fons grijnst wat. Ik weet genoeg...

De dag die volgt, is rustig. De luchttemperatuur word voelbaar kouder. De oostenwind trekt nog wat aan.
Aan het begin van de avond vaar ik de hengels opnieuw uit en voer her en der wat bij.
Tijd voor de 'Final night'! Ding! Ding!...

De luchttemperatuur zakt en .... zakt. Het word nu kouder in plaats van frisser.
Het is tijd voor een stevige mok met noodless. Ik laat het water goed doorkoken. Het houd je warm.
Als het water bijna het kookpunt heeft bereikt, hoor ik één van mijn beetmelders. Dit is een klassieker! Éen piep, twee korte piepjes achter elkaar gevolgd door dat lekkere monotone geluid van de Delkim.
Deze had ik even niet zien aankomen. Ik stap resoluut de boot in. De vis zoekt ook hier een paaltje op. Dat ben ik liever even voor. Ik brul nog wat naar Fons over kokend water en iets van; gas uit!

Deze vis houd wel van een potje stoeien. Onder de boot door, van de boot af, naar links, naar rechts enzovoort. Na tien minuten heb ik nog geen glimp van de vis kunnen opvangen.
Tien minuten duurt me al te lang. Ik wil verdorie weten met wie ik te maken heb.
Ik voer de druk wat op. Het voelt best goed aan. Ik zie kort daarna voor het eerst een beschubde rugvin door het wateroppervlak heen klieven. Niet veel later kan het net eronder.
Nou is dit voor mij ondanks een paar mooie spiegels, zeker een schubbenjaar. Dit exemplaar hoort daar zeker in thuis!

Waarschijnlijk is dit ook een vis van het oude bestand. De hoge hengeldruk uit het verleden van het bewuste water, heeft jammerlijk ook bij deze vis zijn sporen nagelaten. Met de flanken is overigens niets mis!

Het is kort daarna, nagenieten met een warme mok noodless.
Ik duik snel de slaapzak in. Dit is niet van luxe. Het is verdorie echt koud geworden.
Ergens achterin mijn gedachte, hoop ik stiekem dat het rustig blijft deze nacht. Dat is echt de verkeerde gedachte op dit moment. Soms wint de geest van het lichaam.
Ondanks de kou blijf ik scherp op elke piep. Voor de zekerheid stook ik wel even de kachel aan en verwen m'n voetjes met een paar dikke geitenwollen sokken. Het is najaar! Lekker!

De laatste nacht begint rustig. De vis houd zich rustig met springen. De oostenwind blijft vervelend doorstaan.

De kerktoren slaat twee uur. Ik schrik wakker van wat klapperend riet tegen mijn oval aan. Brrr!
Het kacheltje gaat nog maar even aan en draai een peuk. Ik ben ineens klaarwakker!
Ik hoor uit de tent naast me, wat vreemde computergeluiden. Fons en spelletjes...

'Ook nog wakker?' vraag ik hem. 'Ik heb een onrustig gevoel man! Het is mij te stil. Het gaat zo gebeuren. Ik voel het!', krijg ik als antwoord.

'Biertje?' vraag ik dapper.

Stomme vraag eigenlijk. Twee minuten later zit ik samen met Fons de laatste theorieën door te spreken. Onder het genot van een natuurlijk....ijskoud biertje.
En dan gebeurd het! Het onvermijdelijke!
Dwars door de computergeluidjes heen hoor ik in de verte een ratel. Ik stuif de tent uit, Fons in verbazing achterlatend.
Mijn rechterhengel staat goed krom. Het zenuwachtige, knipperende en felle paarse licht van de Delkim geeft het juiste antwoord. Vis!

De dril gaat volgens het boekje. Ik hoef de boot niet in. In één rechte lijn kan ik de vis als het ware naar binnen toe pompen.

Tien meter naar links zie ik opeens een soort van zwaailichten. Het geluid is daar alleen te licht voor.
'Fons! Jij!'

Het spelletje van Fons is game over. Mijn vis inmiddels ook. Die ligt te wachten in het schepnet.
Voor de zekerheid stapt Fons wel de boot in. Zijn nieuwe spelletje begint weer.
Ondanks de kou wil 'zijn' vis nog wel even gas geven. Ik zie alleen nog maar een hoofdlampje van links naar rechts over het water scheren.

Ondertussen loop ik weer terug naar de zojuist gevangen vis. Het is een hele beste spiegel. Ik hou de blijdschap nog maar even voor me. Ik zak de vis voor heel even en probeer Fons te assisteren bij het aanmeren.
Weer zie ik zo'n smerige brede grijns over z'n gezicht. 'Spiegel?' ...
'Wat had jij nou eigenlijk?' is zijn antwoord.

Om een lang verhaal kort te maken; even later staan we allebei met een prachtige spiegel in onze klauwtjes. Een nieuwe duofoto word gemaakt. Dat blijft altijd apart, maar een mooi hoogtepunt tegelijkertijd.

Het zijn deze keer geen Valkenswaarders of projectspiegels. Het zijn kale hompen karpervlees.
Waarschijnlijk consumptievissen uit Duitsland.
Er zijn van dit water geen uitzetgegevens over deze vissen bekend. Dat houd het spannend!

Een laatste wapenfeit van de sessie was het wel. Er komt geen vis meer bij.
De voerplek heeft zijn werk gedaan, de vis is op.

Ik voer de plek rustig verder. Het is nu 'handjes' werk.

Gisteren probeerde ik een ochtendje. Ik kijk of de aastijden al wat veranderd zijn.
Ik krijg drie runs. Van meerkoeten welteverstaan. Die krijgen dus ook steeds meer honger.
Een teken dat de natuur aan het veranderen is. Dat zal bij de karpers vast niet anders zijn.

Het is nu weer zaak om een nieuw rekensommetje te maken. Hoeveel en hoe vaak ga ik nog voeren?
Ik heb nu te maken met voedselconcurrenten. Schroef ik de hoeveelheid op? Of juist niet?

Eigenlijk klopt mijn intro dus niet. De herfst maakt niet alleen de karper wispelturig.

Het zegt in ieder geval één ding. Het vlammetje in mij, op jacht naar nog wat dikker najaarsvlees blijft nog steeds branden.