Prikkelende zintuigen...

Ik hoor alles. Een buizerd kraait een ochtendkraai, ritselend blad van een egeltje en een wesp zoemt met net iets teveel haast rakelings langs. Het beestje duikt vol overgave in een naburige bloem van het springkruid. Op de stek ruik ik de typische geur van één van deze laatste bloeiers. Ik ruik nog meer najaarsprikkels en snuif ze vol overgave op. Damp van het water, het eerste rottende blad, zilveren dauwdruppels op het gras en een schepnet doordrenkt met karperslijm. Het lijkt wel of het in de herfst allemaal een klein beetje scherper is. Ik leef!



De winterjas gaat weer aan. De kraag gaat weer omhoog. De eerste flauwe zonnestralen laseren zich op het afkoelende water. Er voltrekt zich een caleidoscopisch schouwspel van nevel, net boven de oppervlak van een mysterieus plasje water.

                                            Eén van de laatste bloeiers


Dan opeens een wieling! Gevolgd door minuscule belletjes. Een net gevallen populierenblaadje is niet veilig. Het meest onderschatte oppervlakte aas. Daarover een andere keer meer.
Ze zijn er, en dat stemt me vrolijk. Er is de afgelopen dagen weer trouw gevoerd. Een gokje, zeker omdat het ondiepe water nu rap afkoelt. Een andere minder leuke bijkomstigheid is het vallend blad wat kort daarna snel afzinkt. Karper is er vaak gek op omdat er allerlei voedsel tussen te vinden is. Voor een goede aasaanbieding is het een drama.
Mijn pva voorraad vis ik er nu in één weekendje gemakkelijk doorheen. De hele onderlijn moet nu ingepakt worden om niet zo'n populierenblaadje op te pikken.
Vismaat Fons is weer van de partij. We nemen plaats in het hol van de leeuw. Extra voorzichtigheid is nu geboden. De scooters parkeren we meters ver van de stek en de minimale spullen sluipen we naar de stek toe.
Het duurt lang. Veel te lang! De afgelopen weken kregen we na gemiddeld zeven minuten al een aanbeet. Nu sta ik al twee uur mijn zintuigen te trainen. Ook genieten, maar we zijn er tenslotte niet om vliegen te vangen.
Weer een half uurtje later staat de top van de linkerhengel een beetje laf te schokken.  Een absurd grote brasem word geland. Er is nu ook zichtbaar meer activiteit op en in het water waar te nemen. De eerste wintergasten zijn aan komen vliegen en doen zich te goed aan de net gevoerde scopexjes. Ook zien we een paar boeggolven. Geschrokken van de slappe lijn? Geschrokken van de duikeendjes? Echt tijd om erover na te denken heb ik niet. Ik hoor een enorm gekraak in de bosjes, een nerveus piepertje en een plons op het wijd.
Fons heeft er ééntje!
Het is geen beer, maar gelukkig zitten ze er nog.

Als de vis net is teruggezet is het opnieuw raak. Ik sta nog een beetje met Fons na te keuvelen als ik een zware toon uit een delkim hoor. Fons heeft ze op een hoog toontje staan, dus kan dat maar één ding betekenen!
Ik spring als een volleerd bosjesman over takken en boomstronken heen en kan net op tijd de hengel pakken. Ik had de achterkant van de hengel niet goed in het achtersteuntje gedrukt met als gevolg dat de molen tegen de beetmelder stond aangedrukt. Het gaat allemaal net goed. Even later ligt er een mooie en goed gevulde schubkarper in het net.

Het gaat nu hard. Kennelijk is er een flinke school karper op het voer neergestreken. Er gaat in een half uur om beurten een hengel bij ons af.

              De eerste twee stille uurtjes worden in een half uur goedgemaakt.

De kers op de taart is voor de Fonsman. Een mooie afsluiting van een mooie herfstdag.
We twijfelen over een ondiep vervolg. De 'lange termijn' beloofd onvervalst maar ook koud herfstweer. Ik buurt nog even dagelijks in de ondiepe sloot. Ik zie tijdens mijn laatste visite nog twee zomerse erfenissen een diepe kuil in verdwijnen. Tijd voor dieper.

                                                            Herfstgoud voor Fonsie!