De zaak - Klavertje...

 Ik sta stil bij elke vis. Ik geniet van elke vis. Elke karper is namelijk anders. Elke situatie waarin deze is gevangen, is anders. Allemaal unieke karaktertjes. Allemaal unieke belevingen. Zowel innerlijk als uiterlijk. Nu zijn er wel wateren met eenheidsworsten, maar ik beperk me even tot het algemene.

Één van mijn drijfveren zijn de spiegelkarperprojecten. Een project wat mijn karpervisserij in leven heeft gehouden. Zonder dit project was het ook voor mij een eenheidsworst geworden, al verander ik continue in de belaging van mijn vangst. Dat is misschien iets voor de volgende keer. Terug naar die fascinerende projectspiegels.

De meeste vissers weten die met enige regelmaat een spiegelkarper terugmelden, dat hopelijk kort daarna een reactie komt van het desbetreffende persoon die het project monitort. Vaak zit daar een interessant verhaal aan vast. Dit valt of staat met eerdere terugmeldingen. De historie van de vis word nu pas echt duidelijk. Onverklaarbare zwemroutes en groeicurves. Je moet er van houden, maar het blijven fascinerende beesten waar we meer over te weten willen komen, nietwaar? Altijd terugmelden dus!

Klavertje;

Ik noem de vis voor het gemakshalve Klavertje. Kenmerkend door het 'klavertjesmotief" die het rijenpatroon doorbreekt op zijn linkerflank.
Ik maakte voor het eerst kennis met Klavertje in 2011. Op een gure najaarsdag aan het Watersportcentrum van de Sloterplas, lag zij daar een beetje te spartelen op een grijze plank. De plank waar alles mee begint. Ze werd gewogen en goed bevonden. Ik deed haar in een teil. De eerste 'zwemroute' naar een nieuwe huisvesting.

                                                          De eerste kennismaking...



Klavertje was een eenheidsworst in een gezelschap van zestig andere spiegelkarpers. Het type 'Valkenswaard/Villedon had een paar pareltjes voortgebracht. Veel zwaar beschubde en rijenachtige spiegels.
Het twintig hectare grote watersysteem was een uitdaging. Niet zozeer qua zwemafstand, maar wel qua overleving en groeicurve. Het water had de laatste jaren veel te lijden gehad. Diverse voorjaar en wintersterftes plus een hoge hengeldruk. Het enige positieve was wel dat er succesvolle paai had plaatsgevonden, wat weer resulteerde in een hoop nakomelingen. Veel en verwilderde schubs. Een eenheidsworst dus. Daar zou Klavertje en zijn kompanen dus verandering in moeten gaan brengen.

De eerste vangstmeldingen komen al in maart van 2012. Dat is altijd positief. De eerste winter is vaak risicovol voor deze spiegeltjes. Vaak als ze hier doorheen komen, komt het wel goed. Klavertje is nog niet gevangen.
In april van datzelfde jaar komen de eerste verontrustende berichten binnen over sterfte. Het houd hier kennelijk niet op. Het geeft maar weer eens aan, dat overvolle wateren vaak niet in balans komen. Verantwoord karperbeheer is een must maar vooral een kunst. Zo heb ik met mijn eigen ogen een water naar de klote zien gaan in Gelderland. Een prachtige zandwinput met mooie, grote en donkere vissen die stuk voor stuk het loodje hebben gelegd. Oorzaak; een overmatige uitzet omdat de 'locals' zogenaamd niets meer vingen. Helaas bestaan er nog genoeg hersenloze in 'ons' wereldje.
Vaak word er geroepen dat het aan de uitzettingen ligt. Dat klopt. Deels. Informatie over het water en de betrokken karpervisser ter plaatse is een absolute must om een water in kaart te brengen en daar een uitzetprogramma op los te gooien.
Het thuiswater van Klavertje had hele andere oorzaken. Baggerwerkzaamheden van het waterschap. Middenin de winter vlak voordat het dichtvriest. Ook daar werken er kennelijk genoeg hersenloze...

Ik laat het water links liggen. Ik heb een aantal andere projectjes en uitdagingen. Die stekken lopen. Ik verlies het water uit het oog, al blijft het knagen. Wat is er met die zestig prachtige visjes gebeurd? Tijdens de laatste sterfte zaten er alleen schubkarpers tussen, in de categorie veertien tot achttien pond.

September 2014. Ik pak de draad plotseling weer op. Een vismaat nodigt mij uit op het betreffende water. Twee sessies met een paar prachtige schubkarpers zijn voor even het haasje. Kennelijk zijn de sterftes toch nog ergens goed voor geweest. Het gemiddelde gewicht is het formaat 'knol' ontstegen. Dat is een forse meevaller! Van de spiegelkarpers ontbreekt ieder spoor.

Voorjaar 2015. Ik kan de vangsten van afgelopen najaar niet vergeten. Het heeft me een motivatieboost gegeven. Gezien de geringe diepte van het water, ruik ik hier voorjaarsmogelijkheden.
Ik vis er een paar dag en nachtsessies. Wederom vang ik een prachtige vissen. Vissen waarvan ik dacht dat ze niet meer in leven waren of überhaupt bestonden.
Tijdens mijn laatste nachtsessie krijg ik tegen de ochtend een rare aanbeet. De top schokt wat heen en weer en de lijn valt slap, strak, slap en zo maar door. Ik voel weerstand, maar 'het' zwemt maar raar heen en weer. Als de vis voor het eerst het wateroppervlak doorklieft, kan ik me geluk niet op. Spiegel!

Al gauw word duidelijk dat het hier om één van de uitzetvissen gaat. Dat kan je zien. Mijn ogen hebben dat in de loop der jaren ontwikkeld. Ik pak in en ren naar huis! Omdat ik dit water mede monitoor, heb ik alle plankfoto's bij de hand. Een vis terugvinden is hier vrij makkelijk, gezien het grove schubbenpatroon die deze spiegelkarpers kenmerken.

Het is nummer 58. Met zestien pond, een gemiddelde groei. Verder is de vis een lust voor het oog. De dukaat grote schubben glinsteren je tegemoet. De close-up foto van de linkerflank huist tegenwoordig als logo van dit blog. Dit even terzijde.

Twee maanden later krijg ik een melding binnen van Niels. Een 'local' van het water. Ik verheug me op de foto. Als ik deze onder ogen krijg, ben ik toch enigszins teleurgesteld. Het is verdorie dezelfde vis. Waar zijn die andere negenenvijftig dan?

Met enige regelmaat vis ik er door. Op een paar oude en verdwaalde 'Valkenswaarders' vang ik geen spiegels meer. Onverklaarbaar? Nummer 58 heeft het voor het zeggen kennelijk.

Afgelopen voorjaar. Ik vis een paar korte instantsessies. Ik zie vis paaien op een onooglijk stuk van het water. Het zijn er een stuk of twintig. De overige vissen (geen idee hoeveel) azen er omheen. Het water is er maar dertig centimeter diep, troebel en de bodem is er zeer zacht. Ik zet een nieuw wapen in. De chod-rig.
Het blijkt een gouden greep. Binnen een mum van tijd vang ik een paar prachtige schubkarpers. Nummer vier is een spiegel. Ik zie de vis draaien tijdens de dril. Het 'klavertje' schittert in de voorjaarszon. Ik ben nog nooit zo teleurgesteld geweest. Het is verdorie steeds diezelfde spiegel. Het lijkt wel of ze me achtervolgt. Ik wil je niet meer. Ik hoef je niet meer.
De conditie van de vis lijkt niet best. Het is een regelrechte puddingdril. De vis is zwaar gehavend door de paai. Ze oogt erg mager.

                                                     Zwaar gehavend door de paai


Afgelopen weekend. Ik doe even makkelijk. Ik houd er op dit moment geen voerstekken op na. Het is beredruk op m'n werk, maar wil er toch even een weekendje uit.

Na tien minuten is het al raak. Ik stap voor de zekerheid de boot in. De dril is best stevig. Tot mijn grote vreugde zie ik een spiegelflank opdoemen. De glinsterende drie schubjes krijg ik vrijwel meteen te zien. Onder het motto van; Daar ben ik weer!

'Jij weer Klavertje?' fluister ik haar toe. De vis ligt bijna roerloos maar vooral ogenschijnlijk onschuldig in het net. Dat beest vind me gewoon lekker!
Één ding stemt me tevreden. De paaiwonden zijn wonderbaarlijk goed hersteld. Amper twee maanden na het paaifestijn is de vis weer op volle sterkte en gewicht. In vijf jaar tijd van onschuldig vier-pondertje naar negentien pond. Respectabel.

Het afscheid van Klavertje. Hopelijk scheiden hier onze wegen. Ik wil je nooit meer zien. Een mooie vrouw heb je nooit alleen. Zij is iedereen gegund.

Ik ben sinds afgelopen weekend weer vrijgezel. Zijn er nog dames geïnteresseerd?