Ik bevindt me in een emotionele mallemolen. Prive loopt het effe niet zoals het moet lopen, en ik heb het voorjaar in m'n kop. Zoeken, regelen, kijken, peilen en kilometers maken. Ik weet nu waar ik moet scoren, maar ik houd van moeilijk en ik doe ook moeilijk. Die verdomde rivier die al een tijdje in de kop m'n hersens op tilt slaan, moet nu maar eens gaan meewerken!
Paaisloten, putjes, plasjes. Neen, niets van dit alles. Het moet. Het moet op een echte manier. Als je een penalty wilt versieren, doe je dat met een schwalbe. Ik wil het met mooi aanvallend spel. Overmars naar de achterlijn en voorgeeft, en Kanu die wil binnentikken, maar onderweg niet anders dan gevloerd kan worden. Het moet mooi. 4-3-3 op de Amstel!
Drie dagen gevoerd. Drie handjes de inmiddels vertrouwde Milky Scopex, die rusten op een zacht bedje van hennep.
Door het geregel en geklooi van de afgelopen dagen ben ik er vandaag nog niet helemaal bij. Achteraf begrijp ik het nog niet echt, want op scherp sta ik. Hengels, aas en onderlijnen. Alles is gechecked. Toch blijkt na eenmaal te zijn aangekomen aan de almachtige rivierbedding van de Amstel, dat ik een essentieel onderdeel van m'n rodpod vergeten ben.
Ik ben gelukkig nog helder en verzin wat.
De wind neemt gevoelig toe en de temperatuur blijft achter. Het "'zooitje'" waait om. Ik zie een aantal verdachte vibraties op de top van m'n linker hengel. Een piep blijft uit. Amstel 1, Linkerflanken 0.
Na twee en een half uur klinkt er een opgelucht eindsignaal. Er is gescoord. De Amstel wint. Voorlopig, dat wel. Even thuis de opstelling aanpassen, en volgende week weer met frisse moed het veld in. Eerst nog even met vismaat Fons aankomend weekend een paaisloot afromen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten